Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-04-03 20:33

Geplaatst: 26-04-03 20:33

Nobel heb ik nog niet verwerkt..
Ik kan het gewoon niet begrijpen dat zo'n lieve jonge pony op 1 jarige leeftijd is overleden. Heb er nog altijd zo veel verdriet om. Hij had nog zo mooi leven voor zich en dan vraag ik me af waarom dat GVD van hem is afgenomen... Eigenlijk heb ik dit altijd voor me zelf gehouden want ik heb er nog steeds heel veel verdriet om, ookal is het al 2 jaar geleden.. Maar ik kan het gewoon niet accepteren. Het probleem was ook dat ik niet eens goed afscheid heb kunnen nemen. Dat doet me zo pijn.
Met Beer heb ik er iets meer vrede mee. Hij was gewoon oud en op. Natuurlijk doet het altijd nog vreselijk veel pijn maar hij had z'n leven gehad. Bij Beer heb ik ook goed afscheid kunnen nemen..

**Geplaatst**: 26-04-03 20:48

Geplaatst: 26-04-03 20:48

Toen ik Diablo weg moest brengen vond ik het echt vreselijk. Ik voelde me enorm schuldig tegenover Stella. Op het moment dat ik hem in zijn nieuwe stal had gezet en weg moest lopen, begon hij te hinniken. Dat vond ik echt vreselijk. Ik heb de hele autorit gehuild.

Toen ik terugkwam bij Stella was ze zo vrolijk en keek ze me echt zo aan van "he he, eindelijk rust!". Op dat moment was het goed.

Inmiddels heb ik het helemaal geaccepteerd. Stella is vrolijker en activer dan ooit en Diablo zoek ik nog regelmatig op. Met allebei gaat het goed en zo is het voor allebei, en ook voor mij, beter.

**Geplaatst**: 26-04-03 21:39

Geplaatst: 26-04-03 21:39

Het is een beetje hoe de situatie ligt. Volgende week is het drie jaar geleden dat mijn oude verzorgpony is afgemaakt. Ik kende haar al ruim 10 jaar, heb iop haar leren rijden en was helemaal gek van jaar. Ze heeft een mooi pensioen gehad, nog lang veel plezier gehad in het leven, ondanks haar zere benen, meer opeens was het gewoon op. Ze wilde niet meer, stond niet meer op, had er geen plezier meer in. Ik heb nog afscheid kunnen nemen, de dag voordat de dierenarts kwam. De eerste keer dat ik die lege stal zag was erg emotioneel (heb gelukkig uit kunnen huilen bij mijn andere verzorgpaard, haar vriendin), toen drong het pas echt tot me door dat Noor echt weg was, en ik ben altijd blij geweest dat die stal daarna als opslag is gebruikt. Ik denk nog steeds vaak aan haar, heb een uitvergrote foto hangen naast die van Natalie, mijn oude verzorgpaard, en Sheril, mijn Haffie, waar ik regelmatig naar kijk, maar ik heb het wel geaccepteerd. Ik heb er vanaf het begin vrede mee gehad, ze heeft een mooi leven gehad, maar eens is het op, en in dit geval was het spuitje de mooiste oplossing.
In het geval van een jonger paard is het natuurlijk anders, Noor is 33 geworden.

**Geplaatst**: 26-04-03 21:48

Geplaatst: 26-04-03 21:48

Tancreda is afgemaakt... heb nooit afscheid hebben kunnen nemen.... verwerkt heb ik het nog niet, mis haar nog steeds. Wel beetje geaccepteerd, maar nog steeds heb ik het over de leuke zomers etc die eraan komen. maar ik had ook een hele toekomst in mijn hoofd. Ponykamp, inrijden gewoon samen gelukkig zijn. Dingen kopen etc. Steeds zei ik als ik wat leuks zag: Als ze beter wordt, koop ik dat voor haar. Ik had al vanalles ni mijn hoofd, ze zou het beste van het beste krijgen. En stiekem maar hopen op een wonder... en maar hopen... maar tevergeeft. Ze werd niet beter, waarom ook geen da erbij??? Ik mis haa recht heel erg.
IN mijn omgeving niemand om erover te praten, zo ben ik dan ook op het paardenforum gekomen (en later hiero). Heerlijk om mijn hart te kunnen luchten en reacties te ontvangen van mensen die je begrijpen en met je mee kunnen praten. Die begrijpen wat een paard voor je betekend, en wat ze voro je zijn. Mijn ouders weten nog steeds niet wie wat hoe. Ze vragen nu soms: hoest met Tancreda?? Ikke: Tan is dood, GENDEROSE doe ik nu... En dat soort dingen. En met vriendinnen op school praten helpt ook.
Maar Vicky en Genderose zijn de echte lieverds, die mij hebben gesteund. Vicky, harstikke wild veulen brutaal en trappend, voelde net als Tancreda aan dat ik verdrietig ws. Zo lief opeens, zo schattig, zo knuffelbaar!!! Net Tannie... Helaas is die verkocht. Genderose gaan doen, iets in mijn handen hebben gehad, een paard kunnen doen, maar aandacht op iets anders kunnen richten heeft mij erg geholpen. Dagboeken nalezen, gedichten schrijven, foto's bekijken. TOch liggen er nog oningeplakte foto's in de kast. Ik kan het nog niet. Ik kan nog niet het hoofdstuk afsluiten. Ik heb zoiets, als ik die heb in geplakt is het helemaal voorbij....

In de hoek van mijn kamer staat een tafeltje... vol met fotos van Tancreda. Voor een groot prikbord ook vol Tannies en stukjes Tannie (staart etc). Er bij ligt een gedicht... en haar halster hangt erbij. Haar hoekje, zal altijd blijven. Ik mis d'r nog steeds, maar heb me er langzamer hand bij neergelegd. Al krijg ik soms nog paniek aanvallen, van wat moet ik nu, nu Tancreda er niet meer is?!

**Geplaatst**: 26-04-03 21:51

Geplaatst: 26-04-03 21:51

Mijn pony is 2.5jaar geleden in mijn armen gestorven aan een longbloeding. We waren onderweg naar een rustig plekje om hem in te laten slapen maar onderweg zakte hij in elkaar. Het was net of hij ons zo wilde vertellen dat we een goede beslissing hadden genomen om hem in te laten slapen. Ik heb het nu wel redelijk verwerkt door er samen met mijn vriendin (die er bij was) veel over tepraten. En we hadden Jolynn er pas bij, die had natuurlijk ook haar aandacht nodig. Maar vergeten doe je het nooit en het verdriet is er ook nog steeds,alleen de scherpe randjes gaan eraf.

**Geplaatst**: 26-04-03 22:55

Geplaatst: 26-04-03 22:55

Edith is in augustus 1997 ingeslapen na een zware koliekaanval. Ze was niet meer te redden, dus in dat opzicht had ik er vrede mee. Ik moest haar gewoon laten gaan, het kon niet anders. Ze leed pijn en het was niet eerlijk om te gaan zitten wachten tot ze vanzelf zou gaan.
Waar ik het vreselijk moeilijk mee heb gehad is dat ik geen afscheid van haar heb mogen nemen. Het leek de DA beter dat ik er niet bij zou zijn, en ik heb daarin toegestemd. Dat had ik nooit moeten doen, daar heb ik enorm veel verdriet van gehad.
Ook de enorme leegte die ze achterliet vond ik moeilijk te accepteren. Iedere keer weer die lege stal, haar halster aan de muur...
De tijd verzacht de pijn en het verdriet, maar het verdwijnt nooit helemaal. Ik moet nog weleens huilen als ik naar haar foto kijk en nu ik dit typ beginnen de tranen ook weer te komen... Ik denk dat ik haar altijd bij me zal dragen en dat vind ik een prettig idee.
Ik ben ongelooflijk blij met Yorghos. Ik hou echt van hem, maar soms wou ik dat ik de tijd kon terugdraaien...
Voor een foto van Edith, zie mijn profiel.

**Geplaatst**: 26-04-03 23:46

Geplaatst: 26-04-03 23:46

Aan het einde van mijn ponytijd heb ik mijn pony verkocht. Was een afspraak met mijn ouders en ik ging ook studeren en op kamers. Ik vond het wel erg maar was ook reeel genoeg om in te zien dat het de beste oplossing was.

Mijn vorige paard heb ik zelf weggebracht vanwege arthrose. Daar heb ik veel verdriet van gehad, maar ik heb heel veel troost gevonden in het zoeken naar een nieuw paard.
Maar nu nog bij verhalen over afgekeurde/ingeslapen paarden moet ik altijd nog een traantje wegpinken (nu ook weer) terwijl het al weer bijna 4 jaar geleden is.

**Geplaatst**: 26-04-03 23:53

Geplaatst: 26-04-03 23:53

Ik heb godzijdank nog nooit een paard gehad welke overleed,
maar wel heel lieve welke ik verkocht heb.
Dan kocht ik snel weer een nieuwe, dat hielp super.

**Geplaatst**: 27-04-03 00:02

Geplaatst: 27-04-03 00:02

Mijn pony heb ik 13 jaar gehad. Ik heb haar in moeten laten slapen omdat ze zwaar hoefbevangen werd. Ik had daar echt vrede mee, maar heb wel even tranen in mijn ogen gekregen toen ze voor het laatst naar me hinnikte. Gelukkig had ik Danny al, dat vergoedde veel. Maar ik heb het destijds direct geaccepteerd, het was het enige redelijk wat ik voor haar kon doen. Natuurlijk miste ik haar, het was mijn eerste eigen pony, maar omdat het gewoon moést om haar geen pijn meer te laten lijden voelde het toch aan alsof ik het juiste had gedaan.
Nu ik Danny al 17 jaar heb begin ik toch af en toe na te denken over hoe lang ik haar nog zal kunnen houden. Zodra ze pijn zou gaan krijgen zou ik weer zo'n beslissing nemen. Ik zou wel direct op zoek gaan naar een vervangster, en gelukkig heb ik Rain nog. Maar zo'n paard als Danny krijg ik nooit meer, daar ben ik me terdege van bewust....

**Geplaatst**: 27-04-03 00:04

Geplaatst: 27-04-03 00:04

Ik herinner me nog als de dag van gisteren toen mijn vorige paard ingeslapen moest worden... het laatste beeld wat ik van hem heb staat ook echt vast in mijn geheugen. Paard had zijn been gebroken, was verder niks meer aan te doen, daarom kon ik het denk ik beter accepteren... Heb erg veel van hem geleerd, ben er ook echt kapot van geweest. Ook toen ik Ironique net had (2 maanden later) ging ik vergelijken... en op die momenten miste ik mijn vorige paard heel erg.
Gelukkig is het met Ironique allemaal goed gekomen, en het gemis om mijn vorige paard slijt, maar ik ben hem echt nog niet vergeten.

**Geplaatst**: 27-04-03 08:33

Geplaatst: 27-04-03 08:33

Komende mei is Bobo 5 jaar geleden gestorven. Het gebeurde heel onverwachts (hij kreeg tijdens een wedstrijd ene longbloeding) en was binnen 3 minuten gestorven.
Ik heb heel erg veel moeite gehad om het te accepteren en vooral om het te begrijpen. Begrijpen doe ik het nog niet, maar geaccepteerd heb ik het inmiddels wel.

Om mijn verdriet te verwerken heb ik toen veel gedichten geschreven (waarvan er 1 met foto in de Hart voor Dieren is geplaatst). Ook hebben lieve kaartjes van vrienden mij enorm geholpen.

Bobo was een draver en mijn maatje, mijn allesje. Ik heb na Bobo nog een draver gehad, maar het werkte niet meer. Ik heb 3 jaar geleden besloten om over te stappen op een heel ander type paard (ik heb nu een shetlander en een haflinger) en met beide pony's heb ik weer de klik die ik met Bobo ook had.

Rouwen kost tijd, bij de een duurt het een jaar, bij de ander 5 jaar.....

Bij verkoop zie ik het heel anders. Ik kies zelf voor mijn pony's, betaal enonderhou ze zelf. Ik heb 1x een paard moeten verkopen uit geldnood (mijn man was ontslagen terwijl hij in de ZW zat, dit is trouwens een rechtszaak geworden die we gewonnen hebben, maar we zaten wel een paar maanden zonder inkomen). Als ik besluit tot verkoop heb ik daar een goede reden voor. Afgelopen december heb ik Fleur (spanmaatje van mijn shet) verkocht. Ik heb daar geen moeite mee gehad, vooral omdat de reden waarom ze weg ging duidelijk was en ik met haar het minste 'had' .

**Geplaatst**: 27-04-03 08:57

Geplaatst: 27-04-03 08:57

Ik heb nog nooit bewust meegemaakt dat een paard dood ging, bij ons op stal

De laatste die dood ging was 4/5 jaar terug, dat besef ik gewoon niet meer omdat ik toen nog klein was om het zo maar te zeggen.

Tuurlijk vind ik het van elk paard erg dattie weg gaat, maar heel vaag, bij de hengstjes kwam het toch harder aan...
Bij Fenntrans R en Racer dus.
Verwerken, tsja je voelt je gewoon klote maarja je kan er niks aan doen. Elke dag word dat gewoon minder

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-03 12:31

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-03 12:31

promptertje schreef:
Mijn pony heb ik 13 jaar gehad. Ik heb haar in moeten laten slapen omdat ze zwaar hoefbevangen werd. Ik had daar echt vrede mee, maar heb wel even tranen in mijn ogen gekregen toen ze voor het laatst naar me hinnikte. Gelukkig had ik Danny al, dat vergoedde veel. Maar ik heb het destijds direct geaccepteerd, het was het enige redelijk wat ik voor haar kon doen. Natuurlijk miste ik haar, het was mijn eerste eigen pony, maar omdat het gewoon moést om haar geen pijn meer te laten lijden voelde het toch aan alsof ik het juiste had gedaan.
Nu ik Danny al 17 jaar heb begin ik toch af en toe na te denken over hoe lang ik haar nog zal kunnen houden. Zodra ze pijn zou gaan krijgen zou ik weer zo'n beslissing nemen. Ik zou wel direct op zoek gaan naar een vervangster, en gelukkig heb ik Rain nog. Maar zo'n paard als Danny krijg ik nooit meer, daar ben ik me terdege van bewust....

Mijn vorige pony kreeg het voorjaar voor we hem verkochten ook hoefbevangenheid. We wisten niet waarom hij kreupel liep en dachten dat het vanzelf weer over zou gaan. Totdat ik hem eens goed bekeek en de manier waarop hij stond ontdekte. Ik herkende het meteen en heb een paardenboek gepakt om het te bevestigen. De DA erbij, en hij werd op speciaal ijzer gezet. Wat was ik in die tijd bang om hem te verliezen! Ik moest veel huilen en zat vreselijk in de rats. Gelukkig was het geen ernstige vormen aan gaan nemen, en was hij helemaal genezen. Hij heeft er nooit meer een terugval op gehad.

**Geplaatst**: 27-04-03 12:52

Geplaatst: 27-04-03 12:52

Ik heb het afgelopen jaar van 2 paarden afscheid moeten nemen. De beslissing om ze in te laten slapen was de juiste, daar twijfel ik geen seconde aan, en dat deel heb ik dus geaccepteerd.
Maar het doet ontzettend veel pijn. Zelfs nu met een nieuw paard blijft het ontzettend moeilijk....ik mis ze enorm.

Fitzroy schreef:
Maar nu nog bij verhalen over afgekeurde/ingeslapen paarden moet ik altijd nog een traantje wegpinken (nu ook weer) terwijl het al weer bijna 4 jaar geleden is.

Het lukt me gewoon niet om die topics te lezen en er dan een response op te geven, dan zit ik hier echt te janken. Huilen

**Geplaatst**: 28-04-03 21:32

Geplaatst: 28-04-03 21:32

Er zal nooit meer een Victor zijn...
Ik heb ruim drie jaar nodig gehad om het verdriet te verwerken. Vond het erg moeilijk dat 'niet' paardenmensen het niet begrepen en heb er heel bewust voor gekozen om er op mijn tempo om te rouwen.
Het is bijna zes jaar geleden en kan me 22 juni 1997 nog precies herinneren. Toch is het weer waar gebleken, de tijd heelt alle wonden...

**Geplaatst**: 28-04-03 21:48

Geplaatst: 28-04-03 21:48

Ik kreeg het begin nov. vorig jaar een beetje voor mijn kiezen... Scheve mond

Ik had Vaegir nog geen 2 maanden en heb hem moeten in laten slapen in Utrecht. Een band hadden we nog niet echt. Hij stond in het land, met een andere jonge hengst in Amsterdam. Ik ging er 1 keer per week kijken ( daar was dagelijks toezicht), en genoot van hem. Een prachtige 3 jarige hengst, mijn hengst... Lovers

...Maar helaas....een draai in zijn darmen heeft hij niet overleefd....

3 dagen daarna hebben we Bella in laten slapen. Bel was het paard van Inge, de eigenaresse van de stal waar ik sta. Een klein stal, we stonden daar met zijn 3'tjes en 7 paarden ( + geit). Heel de zomer heb ik haar lekker vertroetelt...om de zoveel tijd lekker wassen. Harstikke blind...en haar gehoor ging ook snel achteruit. Bel was moe, Bel was op, ze kon niet meer.....half 1 's nachts hebben we met zijn drieen afscheid van haar genomen. Ze had een glimlach op haar hoofdje.....ze had geen pijn meer...het was zo mooi !

Vreselijke ervaringen...waar ik nog dagelijks aan wordt herinnert en aan denk. Niet vergeten dat het het beste was voor het dier, anders draai je door.....

**Geplaatst**: 28-04-03 22:25

Geplaatst: 28-04-03 22:25

Tara was het paard van mijn vriendin en ik verzorgte haar als mijn eigen paard, zo voelde het ook. Een jaar geledn kreeg ze een bultje op haar wang, een ontsteking ofzo...na maanden pielen werd het steeds groter en vorig jaar werd er een foto gemaakt in Utrecht. het bleek een zeldzame vorm van botkanker te zijn, ze mocht nog mee om afscheid te nemen.

Na mijn bevalling, 10 oktober ging ik weer mee om te kijken, ik had haar 10 dagen niet gezien. de bult was verdubbelt, ze werd sloom en kon slechter eten. Ik heb mijn vriendin voor mijn bevalling een fotoreportage gegeven van haar met Tara en die waren nog niet eens klaar.

het was tijd, we hebben de dierenarts gebeld en na het weeken is ze ingeslapen. Het was niet akelig vond ik, we waren gewoon samen: Marjolein, tara en ik. daarna hebben we nog even bij haar gezeten en dat was het dan.
Nu denk ik af en toe aan haar, dan bevliegt het me. Ik had ook best veel moeite met haar nieuwe paard, kon me niet hechten. Herkent iemand dit?

**Geplaatst**: 28-04-03 23:42

Geplaatst: 28-04-03 23:42

Maar al te goed. Toen m'n merrie vertrok kreeg ik 9 dagen later m'n tinker op stal. Ik bleef om één of andere reden hem op afstand houden terwijl het toch zo'n schat is/was. Ben nu helemaal gek op hem ... M'n merriejaarling vertrekt waarschijnlijk binnenkort en nu zit ik met een grote opgave haar de ideale thuis te vinden ... de keuze is ...
OF in de regio houden ruilen met een shetlandhengstje van 14 jaar, bereden en onder kinderen opgevoed ... mensen hebben vrijwel geen wei en zitten met een hengst die samen met haar zou lopen ... niet ideaal dus!
OF in de regio houden verkopen voor 350 Euro (grasmachien), leuk voor haar, maar of het ook goed is ?????? Man vond wel dat we haar optijd moeten bezoeken!
OF naar Antwerpen (is ver voor ons) verkopen voor 450 Euro, leven op stal voorlopig (wei moet nog gezaaid worden) en mensen die afstandelijk zijn en dus bezoek moeilijk maken ...

**Geplaatst**: 29-04-03 09:02

Geplaatst: 29-04-03 09:02

Ik heb eens gehad met een paard dat ik heel goed kende, hadden ze mij niet van te voren verteld dat hij een spuitje moet krijgen omdat ik dan niet meer bij de stal weg zou gaan en daar heb ik heel veel verdriet van gehad ondannks hij niet van mij was heb ik nu nog veel verdriet en ik accepteer niet dat waarom hij op 13 jarige leeftijd het leven moest verlaten.
Nu heb ik iets met mn hond, we hebben 2 wekenterug zaterdags te horen gekregen dat Max ongeneestbare blaaskanker heeft ik heb het hier ontzettend moeilijk mee elke avond lig ik te huilen omdat ik niet wil dat Max ons gemiddeld over een half jaar gaat verlaten, ik wil hem niet kwijt, mijn moeeder en ik zijn altijd alleen geweest omdat mijn ouders gescheiden waren, dus als wij thuis kwamen altijd was Max er voor ons die steunde je altijd wat er ook gebeurde, dus eigenlijk is het een deel van ons gezin geweest, en dan nu ik kan niet uitstaan waarom hij waarom moet hij nou sterven ik wil dat helemaal niet ik wilde al mijn geld bij elkaar sparen om iets voor hem te doen maar mama vertelde me dat al het geld op de wereld hem niet meer kan helpen zelfs ik vind het zooo erg..

**Geplaatst**: 29-04-03 10:07

Geplaatst: 29-04-03 10:07

Leo_ke schreef:
Precies......................................................
Maar volgens mij zouden zelfs mijn páárdenvrienden me nooit helemaal begrijpen..... Of ze hebben zoiets nooit meegemaakt, of ze zijn eraan gewend, om zo maar te zeggen..... Nou ja, gewend.... ze hebben zo hun 'principes' met de paardensport

Ik heb ook weleens dat soort uitspraken. Zoals hier op bokt waar mensen vragen stellen zoals. Ik wil dressuur/ springen rijden maar mijn paard is daar niet geschikt voor, wat moet ik doen?
Mijn mening is erg vaak: verkopen, paard is er voor jou plezier.
Heleboel mensen begrijpen dat niet. Ik heb het 'the hard way' geleerd, toen ik tien was werd op een dag mijn pony opgehaald waar ik helemaal gek van was en die heb ik nooit meer gezien. Als een paar maanden later maar iemand zijn naam zei was ik de hele dag overstuur. Bij de volgende pony was het verdriet al iets minder.
Nu heb ik er minder moeite mee, ben er nog steeds een paar dagen ziek van, maar weet verstandelijk wel dat ik er goed aan gedaan heb.
Ik weet gewoon van te voren dat ik ook dit paard weer verkoop als hij een jaar of acht is en ik mijn sportieve doel bereikt heb. Zo kan ik de sport ook nog betaalbaar houden.
Heb eerlijk gezegd nog nooit te maken gehad met het overlijden van een paard, maar wel met verkoop. Dat lijkt me ook verschrikkelijk, vooral als het nog een jong paard is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-03 11:07

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-03 11:07

PintoNatal schreef:
Nu heb ik iets met mn hond, we hebben 2 wekenterug zaterdags te horen gekregen dat Max ongeneestbare blaaskanker heeft ik heb het hier ontzettend moeilijk mee elke avond lig ik te huilen omdat ik niet wil dat Max ons gemiddeld over een half jaar gaat verlaten, ik wil hem niet kwijt, mijn moeeder en ik zijn altijd alleen geweest omdat mijn ouders gescheiden waren, dus als wij thuis kwamen altijd was Max er voor ons die steunde je altijd wat er ook gebeurde, dus eigenlijk is het een deel van ons gezin geweest, en dan nu ik kan niet uitstaan waarom hij waarom moet hij nou sterven ik wil dat helemaal niet ik wilde al mijn geld bij elkaar sparen om iets voor hem te doen maar mama vertelde me dat al het geld op de wereld hem niet meer kan helpen zelfs ik vind het zooo erg..

Een half jaar nadat ik afscheid had genomen van Spike, moesten we onze hond in laten slapen. Hij was dertien jaar, en ik veertien. Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn zónder hem. Ik wilde niet dat hij naar de dierenarts zou gaan, omdat hij er altijd bang voor was.
Hij had ernstige (chronische) darmontsteking en hij was al gedurende de hele zomer ziek. Toen, eind augustus, wilde hij niet meer. Hij at niet meer, en dronk zeer zelden. Hij lag daar in het huis op zijn zij te wachten op de dood. Ik kon het echt niet aanzien. Ik moest zo veel huilen, overdag, 's nachts, altijd. Op een ochtend stond ons besluit echt vast. De dierenarts zou komen. Ik was de eerste twee uur vrij van school en heb uitgebreid afscheid van hem genomen. Zodra ik op de fiets zat heb ik de hele weg (16 km) gehuild. Op school hield ik mijn hoofd er niet bij, en ik kreeg steeds huil-neigingen. Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan, want ik hield het niet meer vol. Toen ik thuiskwam was Boris al weg. Misschien maar beter ook, maar de schok was erg groot. Nog geen uur na ik thuis was, werd mijn (toen) nieuwe pony gebracht. Het was misschien een goede afleiding voor me, want mijn ouders lieten haar verzorging op dat moment helemaal aan mij over. Expres. Ik denk dat ik ze daar dankbaar voor mag zijn.

**Geplaatst**: 02-05-03 08:35

Geplaatst: 02-05-03 08:35

Ik moet zeggen dat ik er verschrikkelijk slecht tegen kon. Maar het gaat al beter.
In 1997 overleed mijn eerste eigen pony. Ik had haar pas een half jaartje, maar ik was toen pas 10/11. Dit deed pijn, en ik kon er slecht tegen. De pony was ook 10 toen. Dus het was te vroeg.
Vorig jaar ben ik mijn verzorgpony kwijt geraakt (verkocht) en het hondje daar overleed ook. Dit vond ik verschrikkelijk. Dit jaar is er weer een verzorgpony verkocht. En het doet allemaal pijn, maar ik ga het steeds makkelijker accepteren. Het is alleen zo leeg. Ik wist dat ze weg was, en toch schrok ik de volgende dag toen ik er kwam.
Ik kom elke dag bij mijn verzorgpony's.
Als ik nu Taran kwijt zal raken weet ik niet wat ik doe. Hij is mij zoveel waard, en doet zoveel voor mij. Hem heb ik nu 6 jaar.

**Geplaatst**: 02-05-03 11:49

Geplaatst: 02-05-03 11:49

Goldie was m'n eerste eigen paardje,haar heb ik al na 2 maanden terug gebracht naar d'r oude baasje.
Met haar had ik nog niet echt een band,dus vondt ik het niet zo heel erg dat ze weer terug ging.
Toch was ik er pas na een half jaar overheen.
Bij Jordy is het heel anders,voor mijn gevoel dan.Jordy heb ik ongeveer 10 maanden gehad,en met hem had ik echt een goede band.
Het doet me nog steeds pijn als ik over hem praat of als ik fotó's van hem zie.
In het begin huilde ik elke dag om hem,maar nu valt dat wel mee.
Nu heb ik alleen elke dag een klotegevoel van binnen omdat ik hem zo mis..en soms heb ik echt van die dagen dat ik zoiets heb van:ik kan niet zonder hem.
Ik weet wel dat hij het hardstikke goed heeft,en dat helpt ook wel een beetje...maar het helpt niet genoeg om over hem heen te komen.
Ik vraag me ook echt af wanneer ik nou over hem heen kom,wanneer dat misgevoel nou eindelijk eens weg gaat.

**Geplaatst**: 02-05-03 12:31

Geplaatst: 02-05-03 12:31

De dag dat mijn eerste pony helemaal onverwacht opgehaald werd ben ik er behoorlijk overstuur van geweest. Maar ik wist ook dat ze niet van mij was en dat ze een keer weg moest...Ik was er afgegroeid en had al een grotere pony.
Natuurlijk denk ik nog weleens aan Sil, maar dat zijn altijd goede herinneringen *LOL*

Jamir is weggegaan, omdat ik overging op een paard. Dat is een overwogen beslissing geweest en ik stond er ook helemaal achter. Een jaar eerder had ik het er heel moeilijk meegehad, maar nu was het gewoon de beste beslissing.
Ik heb een superfijn baasje voor hem gevonden en ben laatst nog een keer wezen kijken. Het gaat hartstikke goed met hem en ik heb ook heel veel plezier met mijn nieuwe paard!
eerlijk gezegd mis ik Mier helemaal niet Bloos

Als de pony van mijn zusje straks weggaat zal ik het er ook wel even moeilijk meehebben. Die hebben we zelf beleerd en ze staat al 4 jaar bij ons op stal...
Maar Goldie is pas zeven en mijn zusje wil ook graag wedstrijden blijven rijden. Goldie loopt nu in het Z en meer zit er gewoon niet in

Er staat al een heel leuk jong dier op stal, die ook nog eens veel makkelijker te rijden is voor mijn zusje...

Natuurlijk zullen we Goldie missen, maar ze gaat alleen weg voor een goed tehuis. Ik zou het moeilijker vinden om een zevenjarige pony werkloos op stal te laten staan, omdat er gewoon geen tijd en motivatie is om haar door te blijven trainen! Er kunnen nog zoveel mensen plezier van die pony hebben...!

Leo_ke schreef:
Precies......................................................
Maar volgens mij zouden zelfs mijn páárdenvrienden me nooit helemaal begrijpen..... Of ze hebben zoiets nooit meegemaakt, of ze zijn eraan gewend, om zo maar te zeggen..... Nou ja, gewend.... ze hebben zo hun 'principes' met de paardensport

Ik neem aan dat dit over ons gaat Verward

Wij zijn heus niet harteloos hoor. We geven echt wel om die beesten, maar je moet ook reeel blijven. We kunnen nu eenmaal niet alles houden...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-05-03 16:02

Geplaatst door de TopicStarter : 02-05-03 16:02

Nee hoor, niet over jullie!!!!!!!! Tenminste, ik bedoelde JULLIE er niet mee!!! Want ik snap heel goed dat als je van pony naar paard en zo overgaat. Nee, ik had het over anderen, die echt de één na de andere pony kopen. Eigenlijk zijn het geen vrienden meer, heb ze heel lang niet gezien.