Ik ben voor het allereerst op een paard gezet toen ik 2 was.
Echt rijden kan je het niet noemen want ik zat alleen maar hotsjik te roepen en gadelop gadelop, mijn ma scheet peukkies en toen ik 9 was ging ik op de kinderboerderij voor de pony's zorgen en natuurlijk flink vaak erop springen als er geen kinderen waren die een rondje wilden.
Op mijn 11de ben ik op Prinsenstad gaan rijden, toen ik na 1 les besloot mee te gaan met een buitenrit had ik besloten dat ik nog veel moest leren
Dus ben blijven rijden, ook wedstrijden en na een paar 2de prijzen en 6de plaats manege kampioenschappen kreeg ik een huurpaard voor een maand Sandy.
Omdat ik trouw iedere dag op mijn fiets met jerrycan water naar de wie ging en lekker ging rijden, poetsen en tuttelen en verschrikkelijk stond te huilen toen ik een dag geen tijd had omdat ik met de familie mee mocht besloten mijn ouders dat ik wel oud en wijs genoeg was voor mijn eigen paard.
Dit werd dus de 3jarige Amber.
Een lief (b)engeltje wat bijna bij de slacht belandt was toen ze uit Polen werd gehaald met nog een vracht vol andere zieltjes.
Amber was ong. 1.57 en ik had sinds mijn 2de nog nooit op zoiets groots gereden.
Kwam op stal te staan bij een ZZ dressuur ruiter en ben dus ook de dressuur kant opgegaan.
Heb veel van haar paarden mogen rijden en daar dus ook veel van geleert.
Amber kreeg ik op haar 3de en op haar 6de was ze ingereden, op alle manieren mak en nog steeds een verschrikkelijke bengel!!!!
Toen ze weg moest reedt ze M en sprong de hele tijd over de omheining van de bak heen.
Helaas moest onze stal weg wegens bouwplannen van de gemeente en dus ook Amber moest verhuizen...na een paar problemen op die weg en een paar rotvallen moest ze dus weg.
Volgens de dokter maar goed want dankzij die vallen was er het 1 en ander niet goed gaan zitten in mijn rug, er was het 1 en ander verschoven en weet ik veel wat allemaal.
Maar helaas....een half jaar geleden heeft Loontje me weer besmet met het paardenvirus, had in de tussentijd nog wat manege rijd werk verricht..maar als je zo lang een eigen paard hebt gehad is het gewoon triest als je op een beest wat helemaal "leeg" is te moeten zitten.
Dus sinds 4 maanden heb ik Palermo.
Een haflinger merrie van bijna 3 die ik dus ook zelf wil gaan inrijden.
Wat me natuurlijk ten strengste wordt afgeraden door Loontje, dokter en vrienden/familie.
Maar als ze zover is *eerst nog even lekker het land in* hoop ik toch weer de dressuur kant op te gaan, alleen nu uitgebreidt met shows en als het even kan springen, western, noem maar op.
Wil zoveel mogelijk leren en doen met mijn paardje.
Dus we zien het wel.....
Het begin maar gelukkig nog lang niet het einde van mijn paardrij avontuur.
"Mag ik voor ik inslapen moet, mijn baasje nog 1 kusje geven?
Een soort laatste groet, echt, het duurt maar even!"