Geplaatst Ik was dus met Dar lekker aan rijden, we gingen richting de zeedijk, wat ik niet wist was dat ze daar volop bezig zijn (vraag me niet met wat
) maar dit had alleen maar voordeel, want de berm die nomaal ong. 1 meter breed was, is nu zo'n zes meter breed omdat ze de schapen wei daar naast hadden open gegooid, tijd voor een galopje dus. Her en der kwamen we wat balken tegen op de grond die voor heen een deel van de wei waren, we waren er al twee gepaseerd en Dar keek er wel naar maar vond ze niet eng (we hadden er zelfs een als hindernis ge promoveerd 
) maar de derde was blijkbaar wel eng, en op het laatste momment schoot Dar opeens op zij, maar zo ver dat ze met haar achterhoeven op het asvalt terecht kwam..en onderuit slierde, met mij er op, Dar is kwam precies op m'n enkel terecht, wat en hoe het precies gebeurde ben ik kwijt ik weet alleen dat ik zei "oooh Dar", Dar krabbelde gelijk weer op en ik ook, om te kijken of m'n meisje toch niks had, maar toen ik opstond, merkte ik dat m'n enkel toch wel erg veel pijn deed, ik zag nogal sterretjes en moest gauw weer gaan zitten, gelukig kwam er net een man met de auto (een van de werklui), en die is heel de tijd bij me gebleven, vanaf de grond kon ik zien dat Dar op een schaaf wondje na niks had (gelukkig). Alleen kon ik niet gaan staan, want elke keer als ik ging staan zag ik sterretjes (van de pijn) De man vroeg wat hij kon doen, wie hij kon bellen, om dat moment kon ik logisch denken, het enigste wat ik kon verzinnen was m'n moeder bellen, maar die had les (en ik was echt nog ver van stal af). Toen schoot het me te binnen dat m'n collega, die ook een paard heeft en een trailer, niet zo ver weg woonde, maar hoe moest ik haar bereiken, ik wist haar nummer niet 
Dat was dus niet om op te schieten. Ik vroeg die man om wat te drinken, ik had een groot behoefte aan suiker op dat momment, hij reed even naar een bouwkeet verder op, ondertussen bleef Dar netjes naast me staan en duwde regelmatig met d'r neusje tegen me aan, zo van "baasje wat doe je daar, je moet op mij zitten dan kunnen we naar huis" ik had toen steeds meer moeite om m'n tranen in te houden, ik wist dat als ik zou gaan huilen in paniek zou raken. Ik had niet het idee dat ik nog thuis zou komen. Ondertussen kwam die man aan met een blikje Fanta en daar knapte ik wel van op. De sterretjes verdwenen en ik kon weer op een been staan, ondertussen kwam een van de collega's van die man ook en vroeg wat ze moesten doen, ik zei dat ze me maar op m'n paard moesten tillen en dat ik naar m'n collega zou rijden. Zo gezegt zo gedaan. Dar gedroeg zich voorbeeldig, normaal wilt ze wel eens druk zijn op de terug weg, maar ze was zo braaf 
, het duurde zeker nog een halfuur voordat ik bij m'n collega was (ik kon alleen maar stappen) en m'n enkel ging steeds meer zeer doen van het naar benenden hangen en van het bewegen van Dar, het was natuurlijk wel even af wachten of m'n collega thuis was, en gelukkig ze was thuis, ze kwam gelijk aan lopen toen ze me zag en toen kwamen de tranen bij me 
We namen Dar mee naar achteren waar ze nog even extra werd nagekeken (gelukkig niks meer dan dat ik gezien had) en ze haalde de buurvrouw er bij, die fysiotherapeute is, en die keek naar m'n enkel: niet gebroken, besloten werd om Dar met de trailer naar huis te brengen en ik kon toen lekker in de auto zitten, ondertussen kreeg ik van iedereen de complimenten over m'n brave paardje, ik was ook erg trots op d'r. Op stal aangekomen, kwam de staleigenarese gelijk naar buiten en schrok zich rot (is nogal snel in paniek ) Ik gelijk gezegt dat het niet ernstig was, maar of hun wel even voor Darmorah konde zorgen omdat ik niet kon lopen, dat was geen probleem. Ik heb m'n collega heel hartelijk bedankt voor alle hulp (waar ze niks van wilde horen) en de zoon van de stal eigenaar bracht me naar huis, m'n moeder kwam ook gelijk naar buiten gestormt. Na het verhaal weer te hebben verteld belde ze me werk op dat ik vannacht niet kon werken (had nachtdienst) en belde ook gelijk de dokter op voor een afspraak. Uitslag: enkel gekneusd en erg geschrokken en vééééél geluk gehad.Nogmaals ik ben super trots hoe Dar zich heeft gedragen, ze wilde niet naar huis rennen maar bij het baasje blijven, ik heb me altijd af gevraagd hoe ze in zo'n soort situatie zou reageren en nu weet ik het (niet dat ik blij ben dat ik het heb moeten ondervinden
)Voortaan heb ik altijd een telefoon bij me, en sla ik het nummer van m'n collega maar op.
!! Enne ik hoop dat je enkel snel geneest!