Wat een verdriet....

Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Percy

Berichten: 12072
Geregistreerd: 04-09-01
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-03-03 00:55

Joyce schreef:
Heel erg veel sterkte! Vind het zeker niet overdreven en als het je goed doet, moet je het zeker doen! Ik weet jammer genoeg dat mensen snel zoiets hebben van 'ahg t is nu al zo'n tijd geleden, nu is ze er wel over heen'


Zo reageren mensen zelfs wanneer je een ouder, partner of kind verloren bent, meestal omdat ze niet weten hoe ze met het verdriet moeten omgaan.
Het is niet anders maar jouw paard leeft verder in jouw gedachte en herinnering net zoals die van mij dat al zolang doet bij mij. Dat is wat telt, niet wat anderen er van vinden.

Het verdriet wordt minder scherp, de herinneringen worden minder pijnlijk maar een gemis zal het wel altijd blijven.

Anneke
Berichten: 6668
Geregistreerd: 13-07-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-03-03 01:23

Heel veel sterkte.

ArabianRanch

Berichten: 4364
Geregistreerd: 13-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-03-03 09:09

Ik vind het heel knap dat je het op deze manier doet. Inderdaad jammer dat je er dan alleen voor staat. Ik kan je verdriet heeeeeeel goed begrijpen, schaam je er niet voor, je moet het toch op één of andere manier zien te verwerken.
Sterkte !!!!!

Yorghos

Berichten: 10942
Geregistreerd: 10-12-01
Woonplaats: Tilburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-03-03 10:30

Het belangrijkste is dat jij je verdriet op je eigen manier kunt verwerken. Probeer je niet teveel aan te trekken van wat anderen daarvan zouden kunnen vinden.
Het gaat hier om jouw gevoel en dat moet op de eerste plaats komen. Dat is alles wat telt, dat het jou goed doet.
Ik vind het ontzettend sterk van je dat je het aankon om terug te gaan naar Utrecht. Ik weet niet of ik dat zelf zou kunnen. Wel ontzettend jammer dat er niemand bij was om jou bij te staan.
Maar, zoals Percy al zegt, dat is de manier waarop veel mensen reageren die niet weten hoe ze met jouw verdriet moeten omgaan. Dan wordt er al snel maar liever niet meer over gepraat... Je mag best aangeven dat je nog steeds verdriet hebt, hoor. Het was jouw paard, jouw grote liefde en dat verdriet slijt niet in een paar maanden of zelfs in een jaar.
Ik ben mijn eerste pony alweer 5,5 jaar geleden verloren en ik heb het nog steeds af en toe te kwaad. Het grote verdriet wordt idd minder, maar de herinneringen en het gemis blijven.