Vanmiddag half 3 is mijn lieve merrie ingeslapen.....
We gingen 12:30 weg van huis en om 13:00 waren we in Utrecht. Ze stond gewoon in haar stal kuil te eten en dronk af en toe wat water. Ze was pas gewogen en was in 5 dagen 19 kilo afgevallen. Ze woog nog maar 410 kg...
Ik heb haar 1,5 uur lang kunnen knuffelen en heb haar nog even gepoetst. Ze stond de hele tijd met haar staart omhoog zo'n pijn had ze van die zure diarree..
De arts kwam langs om nog eens te vertellen wat er allemaal uit de onderzoeken was gekomen. Alles was dus gewoon slecht en ze verdenken haar tevens van een tumor in de buik die niet te zien is op de rontgen.. Hij vroeg of ze sectie mochten doen omdat ze dit zeer zelden zien bij paarden van net 5 jaar Het mocht van mij.
De arts vertelde precies hoe alles is zijn werk zou gaan en vroeg of ik overal bij wou zijn. Dit wou ik graag hoe erg het ook is om te zien, ik wil bij haar blijven totdat ze weg is.
Ik ben nog even met haar naar buiten gegaan, de laatste maal de zon in en wat vers gras uit de berm eten. De laatste maal de wind door haar manen en staart en voor de laatste maal hinniken naar de andere paarden. Dit vond ik het ergste maar aan de andere kant mooiste moment van deze dag.
Telkens gaf ze me een duwtje met haar hoofd, alsof ze het wist, alsof ze afscheid nemen net zo moeilijk vond als ik. Ik heb haar voor de laatste maal overal even geaait en toen liepen we naar de koliekbox waar de arts en de co-assistenten al zaten te wachten.
We liepen naar binnen en ik hielt haar bij haar hoofd vast, aaide haar en praatte tegen haar toen de eerste spuit naar binnen ging. Een kalmeringsspuit die na 5 minuten begon te werken. De arts bracht toen een catheter naar binnen voor de andere spuiten straks. Ik gaf haar nog een laatste kus op haar lieve hoofdje toen de coassistens haar van mij overnam voor de volgende 2 spuiten, door deze spuiten zou ze in slaap vallen. Ze kreeg de spuiten en niet lang daarna viel ze rustig op de rechterkant van haar lichaam neer. Toen lag ze daar gestrekt en mocht ik weer bij haar gaan zitten. Nu sliep ze erg diep, maar leefde nog wel.
Toen kreeg ze een overdosis narcosevloeistof, twee dikke injectiespuiten met een paarse vloeistof werden in haar lichaam gespoten. Twee minuten later constateerde de arts dat ze was overleden.
Ik was er de hele tijd bij, heb alles gezien en haar tot haar dood geaait. Dit gun je niemand, dit is het erste wat je kan overkomen. Ik heb dit paardje al vanaf jaarling, alles zelf geleerd, bijna iedere dag samen geweest en dan zo'n gruwelijk einde op veel te vroege leeftijd. Het is vreselijk
Ik kreeg haar halster mee en de co-assistent heeft een plukje manen voor mij afgeknipt. Ik gaf mijn geliefde merrie een laatste kus op haar hoofdje en zag in haar ogen dat ze allang weg was.
Ik hoop dat ze nu ergens gelukkig is, en dat ze op me wacht. Want ik weet zeker dat we ooit weer samen zullen zijn. Ik hoop dat mensen begrijpen hoeveel je van je paard kan houden, en hoeveel pijn het doet als je je paard los moet laten....
Rust zacht mijn lieve kleine paardje....