Nou, het valt me mee. Ik heb niet zo superfantastischgeweldig geslapen, maar hey, wat wil je? Elke beweging die ik maakte, maakte me wakker, en da's zwáár irritant. Om 4 uur had mijn lijf er genoeg van en ben ik maar wakker gebleven. Dus heb ik geprobeerd de rest van mijn lijf ervan te overtuigen dat ík toch echt wilde slapen. Lag ik net lekker ver weg in dromenland, komt mijn moeder. Dus ik zeg hmmmmm... Ik voelde niks, en ben lekker nog even stil blijven liggen. Maar ik moest er echt uit. Nou ja, ok dan... En dát heb ik geweten }>. T*ring... echt 3x niks. Naar de wc gaan is een hel, sokken aan trekken moet ik echt heel idioot doen. Nooit geweten dat het zo'n impact zou hebben. Gister kreeg ik mijn broek nauwelijks uit (had gelukkig ff gauw een trainingsbroek aangetrokken ipv mijn paardrijbroek, scheelde wel), en vanochtend nauwelijks aan. Tsjonge... Dat gezeur met mijn lijf gaat wel weer over denk ik.
Maar ik ben erg geschrokken van het feit dat dit uberhaupt gebeurd is. Dat je paard er vandoor schiet ok. Hebben we vaker meegemaakt. Dat ze een paar honderd meter op hol slaan, gebeurt ook nog wel eens. Maar kilometers lang, gewoon echt helemaal door het lint.... Dat is echt superbeangstigend. Helemaal omdat we daar regelmatig rijden (wekelijks). Nooit gebeurt er wat, zelfs met uitlaatservices (30 honden) is het tot nu toe goed gegaan. Het feit dat onze paarden dus ook helemaal gek kunnen worden, iets waar je eigenlijk gewoon geen rekening mee houdt, dat is toch wel ff schrikken. Dat ik ondanks mijn rijvaardigheid (dat mag ik wel zeggen na 14 jaar, waarvan de laatste 7 jaar mijn eigen paard (niet de makkelijkste) en al 2 jaar Voltrack) er toch zo af kan vliegen. Of zoiets stoms kan doen (ik heb hem er zelf op af gestuurd).
Net in het ziekenhuis geweest en er zit nu helemaal geen bloed meer in mijn urine. Mijn nieren zijn dus weer helemaal honderd procent. Ik ga straks even mijn huisarts bellen en overleggen. Mijn ouders vinden/denken dat ik iig naar de fysio moet, en misschien ook wel de chiropractor. Als er bijv. een wervel scheef staat dan kan hij dat rechtzetten en dan ben ik misschien sneller van de pijn af. Ik hoop maar dat ik zo snel mogelijk van alles af ben, want het is toch echt super vervelend. Ik kan nog wel lopen, maar ik moet alles heel rustig doen en goed doordacht. Als ik iets te snel beweeg krijg ik gelijk zo'n shock in m'n rug. Dus ik loop lekker traag, stap tergend traag in en uit de auto. Zitten gaat nog wel, met rechte rug, maar liggen. Tsjonge… Ik ben iig heel erg blij dat het nu op dit moment goed is. Die kneuzingen gaan wel weer over, en ik kom ook wel over de schrik heen denk ik. Toch ben ik maar weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt… paardrijden is gewoon gevaarlijk. Ik mag overigens ook nog van geluk spreken dat ik mijn helm op had. Ik heb nl. ondanks mijn helm een blauwe plek op mijn hoofd. Een teken dat ik geen zachte landing gemaakt heb, en dat mijn hoofd tegen de grond gesmakt is. Eigenlijk moet je er gewoon niet over nadenken, want dan ren ik naar de speelgoedzaak en koop een hobbel of stokpaardje…
Mijn vader belt nu de chiropractor. Vanmiddag komt de jachtvereniging ook langs. Nou ja, i'll keep you informed!