Dees schreef:Gut jeetje...als je lang genoeg kijkt, zie je van alles wat je maar wilt zien.
Als jezelf een dip hebt, is het makkelijker om angst en verdrite op derden te projecteren.
Ik was ooit eens zo verdrietig toen ik naar mijn net overleden kat keek, dat ik na een tijdje zowaar dacht dat hij weer ademhaalde....
Hersenen kunnen hele aparte spelletjes met je spelen.
verdriet en angst bij een paard, het kan wel....maar je kan jezelf ook erg deprimeren als je het overal in meent te gaan zien. En als je verdriet en angst meent te zien, doe er dan wat aan, zorg dat het overgaat. En dat is heus te doen.
Ik denk niet dat er nu sprake is van een gave hoor, als je meent dat zo diep te kunnen zien. Denk eerder dat je je eigen gevoelens op zo'n dier spiegelt, ook al is het op dat moment idd niet zo heel happy...
Lighten up.
Uh...
Ben bang dat half Bokt me nu uitlacht maar uh...
Ik ben dus heldervoelend.
Ik voel dus niet zomaar wat een paard voelt, maar als ik er 'echt voor ga zitten', en een foto bekijk waar hij op staat, en de ogen goed zichtbaar zijn, ja dan is het mogelijk dat ik van alles 'binnen krijg'.
Ik heb het dus niet alleen via een foto, soms voel ik ook van tevoren dat er 'iets zal gebeuren' of zo.
Dat mijn oom zou overlijden heb ik ook van tevoren gevoeld, althans dat mijn moeder (hij was haar zwager) ergens diep verdriet van zou hebben als ze terug kwam van vakantie.
Ik voel dus regelmatig iets en soms dan 'behandel' ik een Bokt paard, althans een Bokker stuurt me dan wat duidelijke foto's van het betreffende paard op en ik probeer er zoveel mogelijk over te voelen en beschrijf dit in pb voor 5 euro, zodat ik kan sparen voor een nieuwe zweetdeken!
Daarnaast is het reuze interessant en leerzaam om te voelen hoe paarden in elkaar zitten.
Laatst was er nog een discussie op Bokt of paarden uberhaubt wel emoties kenden.
Nou zeker weten!
Voel nu nog de verontwaardiging en de verwijten, maar ook de dankbaarheid in mijn hoofd van het paard van zostraks...