2 weken lang geen zin gehad in vandaag. Als ik eraan dacht dat mijn meissie weg ging begon ik meteen te janken. Maar helaas, langzaam-aan komt die dag steeds dichterbij....
Gisteravond was ik ontzettend gespannen, moest ik blij zijn? Of juist niet...? Ik kreeg tenslotte ook een nieuwe pony vandaag.
Ik kon niet slapen van de spanning, had hoofdpijn en kon alleen maar huilen, maar toch had ik zin in vandaag.
Om 7 uur werd ik wakker, aangekleed enzo... En naar stal gereden. Daar hebben we de trailer aangekoppeld en geprobeert Make te laden. Het was net of ze het voelde, beide. Met moeite kreeg ik Make in d'r eentje de stal uit, Camilla werd onrustig en begon te roepen... Ergens diep in mn hart deed t zeer, Hoe kan ik mijn lieve meisje's kindje bij haar weghalen? Een baby haal je met 4,5 maand toch ook niet bij de moeder weg, ineens? Maar toch is het anders maar ergens deed het zeer...
Make wilde de trailer niet op, het lukte niet. Er waren 2 manieren, met geweld of Camilla eerst laden zodat Make ook kwam en dan Camilla eraf..
Van geweld houd ik niet dus de andere oplossing geprobeert. Make stond erop maar nu moest mijn meisje er nog af. Dat werd ook moeilijk. Met al mn kracht duwde ik haar naar achter, ze voelde het, ze wilde niet terug ze bleef het liefst bij haar baby.. Maar helaas dat kon niet.
Om half 9 zijn we vertrokken richting Stompetoren/Alkmaar. Onderweg ontzettend vaak gecheckt hoe ze stond, wij beide, mijn vader en ik, vonden het toch wat eng, vooral als het ineens erg stil werd.
De hele weg als ik eraan dacht dat ze straks niet meer mee terug ging, barstte ik in tranen uit. Maar ergens, wist ik ook dat het een goede beslissing was. Ik was trots op mezelf dat ik deze beslissing genomen had.
Na een hele tijd eindelijk aangekomen bij de stal. Een half uur te vroeg maar dat was vast niet erg. We hebben Make afgeladen en even met haar vriendje laten snuffelen. Wat ontzettend mooi is het daar, de omgeving, de boerderijen, de sloten die er zoveel liggen... Schitterend en hartstikke mooi om mijn meisje achter te laten.
Ik voelde me er goed bij, goed dat ik de beslissing genomen had. Make hoorde daar, het voelde vreemd maar het was zo. Ik had er gewoon vrede mee, geen 1 traan gelaten. Maar toen moest ik toch echt afscheid nemen en dan komen er toch wat traantjes over mijn wang.... Wat zal ik haar ontzettend missen.
We zijn zo snel mogelijk weer weg gegaan want daar de hele tijd blijven treuren, daar schiet ik ook niets mee op. Ze staat er goed, en daar ben ik ontzettend blij om. Maar diep in mijn hart heb ik veel verdriet, heel veel.
Als ik Camilla nu zie roepen naar Make, met een scheef hoofd zie afwachten welk paard er de stal binnenkomt, is het Make? Een schelle hinnik richting ons.. Nee het is niet Make, Make komt niet meer terug.
Make, Meissie, Ik zal je missen. En Tamara (darinka) Zorg goed voor haar, alsjeblieft.
Kusje...
