Ik zit nog steeds na te shaken. Het gevoel van paniek staat me nog helder voor de geest.
In eerste instantie kon ik me ook niet voorstellen dat mensen erom moesten lachen dat ik 112 had gebeld. Het leek mij een hele normale ingeving als je denkt dat je auto in de fik vliegt en je staat daar met een paard, waar je geen kant mee uit kunt.
Het onderdeel had de garage niet op voorraad dus ik ga dit weekend maar even in de lippenstiftroze auto van mijn moeder karren voor de zekerheid .