Geplaatst Vandaag was het voor het eerst sinds tijden weer een beetje normaal weer, geen plensbuien, en geen 30 graden, dus ik wilde naar buiten.
Ik stond naar hon te kijken... Zou ik dan eindelijk weer eens???
Ach, who cares!
Hon gepoetst, gezadelt, en ze stond me echt aan te kijken van, vrouwtje, wat ben je van plan?? Ik zie helemaal geen kinderen
Ik stapte op, en aaaaaaaaaahhhhh dit zat niet!!!!!
Klein, smal, en helemaal niks voor me!!!
Toch doorgezet, en na een tijdje was het weer of ik nooit anders gereden had.
We kwamen bij een geoogst tarwe veld........
Zou ik????
Hon stond al te dribbelen, die wist het al.
Ik deed helemaal niks, ik zij alleen maar, "GA MAAR!"
En zoef, weg was ze!
Ik in verlichte zit, de tranen over mijn wangen, hon met koppie en oortjes erop. Dit vinden we zo geweldig, en ze kan zo hard! En tja, die kleintjes die haar af en toe rijden zijn hier echt te on ervaren voor.
Owh, mijn kleine scheurmonstertje!!!
Ze zou zichzelf haast over de kop lopen als je op een gegeven moment niet ingrijpt, dan gaat ze door tot ze niet meer kan, zo geweldig vind ze het.
Mijn mutsie!!!!
Hij heeft er geen (zichtbare) moeite mee, maar ik dacht toch dat 't niet meer kon (zowel voor mezelf als voor de pony 
Ik kom nog niet op de grond met m'n benen 