Maandagavond ben ik samen met Peter naar Pie gereden. De eigenaresse was erg vriendelijk en bedankte mij voor de goede zorgen van de afgelopen anderhalf jaar. De andere twee verzorgsters hadden bijna alles wat van mij was klaar gezet en we konden het zo in de auto leggen.
Het waren ontzettend veel spullen: wollen zweetdeken, halsdeken, uitrijdeken waterafstotend voor in de zomer, peesbeschermers, reflecterende beschermers, cap, zweep, nou ja noem maar op .
Daarna mocht ik afscheid nemen van Isa en Pie. Eerlijk gezegd viel het erg mee. Pie en Isa stonden in de wei, en ik liep de wei in met wat brokjes en heb met name Pie verwend en lang geknuffeld. Daarna zette Peter mij bij de manege af, en heb ik daar nog een gedeelte van de avond doorgebracht en wat gekletst met vriendinnen.
Ik zal hem missen, zeker weten, maar er valt nu ook een enorme last van mijn schouders af. Het werk bedoel ik daar niet mee. Zij vond ook dat ik mijn taken goed uitvoerde en ook goed reed. Maar ik voelde altijd al dat het niet boterde tussen de eigenaresse en mij, dus dan is het voor iedereen beter dat ik daar nu weg ben.
Ik kreeg telkens het gevoel dat ik niets mocht zeggen, alleen maar dingen zoals "Ja is goed", en "Oke zal ik doen". Op het laatst had ik er een hekel aan als ik iets moest vragen of zeggen. Als Pie iets mankeerde (schimmel op z'n benen) ergerde ze zich al wanneer ik dat kwam zeggen (terwijl ik me gewoon zorgen maakte!).
Nadat ik dit verwerkt heb zal ik me alleen maar beter voelen. Tranen heb ik verstopt in een hoekje, nu even geen tijd daarvoor. Donderdag komt de kinderbescherming en het huis moet schoon en gezellig er uit zien.
Gevoelens kunnen vandaag niet.
Geen tijd voor verdriet.
En toch...
Pijn
zit er nog.
Thanks friends.
Dorine.