Geplaatst: 17-05-01 20:10 Om iets na 3 uur vanmiddag zijn we op pad gegaan. Pablo vond het maar raar dat we zomaar door een woonwijk gingen rijden en hij keek echt zijn ogen uit. Hij was heel gespannen maar hij was wel heel braaf. Suus fietste met ons mee dus daar kon hij ook naar kijken als hij iets eng vond. Ik kon er de hele rit op blijven zitten. Bij de dierenarts aangekomen moesten we nog even wachten. Hij durfde niet in een boks dus toen hebben we hem met wat moeite alvast in zo'n stalen onderzoeksboks gezet. Toen de DA kwam moest hij er weer uit en even longeren. Daarna moest hij dat stalen geval weer in maar dat zag Pablo dus helemaal niet meer zitten. Hij wou er echt niet in maar uiteindelijk heben de twee dierenartsen hem er samen in gekregen met een praam strak om zijn neus. Ze wilden hem geen Sedalin geven omdat we ook weer terug naar de manege moesten lopen. Verder gedroeg hij zich heel braaf toen de slang naar binnen ging. Hij vond het niet prettig maar we hadden hem stevig vast en hij kon geen kant op. Hij bleek een soort lichte chronische bronchitus te hebben. In zijn keel zaten rode plekken en slijm. je zag dat het er geirriteerd was. Nu weet ik iig wat hij heeft. Hij heeft onstekingsremmer ingespoten gekregen en dat krijgt hij dinsdag weer. Daarnaast krijgt hij nu weer ventilpulmin siroop. Hij moet veel frisse lucht en geen inspanning. Wel in de wei en rustig buiten stappen maar geen arbeid. Dan moet het over 4 weken toch wel over zijn en echt beter zijn! Dat lijkt me echt geweldig als hij echt weer beter is! Het is nog even afwachten natuurlijk maar ik hoop echt dat hij dan echt beter is.
Na het onderzoek was Pablo heel onrustig en kostte het me veel moeite om zijn hoofdstel weer om te doen en vooral om de riempjes vast te maken. Op de terugweg heb ik er ook weer de hele tijd op kunnen zitten en heeft hij niet moeilijk gedaan. Ik was heel blij dat we gewoon via een hele rustige weg naar de DA konden lopen.
Alleen...............en nu komt het, ik schaam me een beetje terwijl ik als ik er aan denk weer moet lachen. In een straat vlakbij de manege stond een glimmende aanhanger gevuld met kiezelstenen. En dat vond Pablo eng. Hij liep een beetje druk te doen en helemaal aan de verkeerde kant van de weg. Toch vond een bejaarde man het nodig om er vlak langs te gaan op zijn fietsje (verder was er geen verkeer). Uiteraard sprong net op dat moment Pablo wat opzij zo tegen die opa op. Die viel vervolgens met zijn fiets om. En Pablo liep gauw verder. Suus ging meteen naar de gevallen man toe maar hij had niks gelukkig maar (al was het wel stom van hem natuurlijk om er zo vlak langs te fietsen, die kijkt de volgende keer wel goed uit). Pablo trok zich er helemaal niks van aan en liep verder wel gewoon braaf, zodra die man de hoek om was moesten Suus en ik wel flink proesten. Hoe krijgt Pablo het voor elkaar, we zijn van alles tegengekomen en hij loopt gewoon zo'n bejaard mannetje met fiets en al omver.
Net moest ik nog even terug naar de DA om Ventipulmin te halen en zodat hij het even duidelijk kon uitleggen want daar had hij vanmiddag geen tijd voor.
Ik ben echt super opgelucht dat ik nu weet wat hij heeft en dat hij weer beter wordt.
Over twee weken maken we weer een bronchoscopie om te kijken of het inderdaad beter is. Eens kijken wat Pablo dan omver gaat lopen
Morgen komt waarschijnlijk de smid om de rotstraal weg te snijden.
Daarna hoop ik alleen nog maar positieve dingen ove Pablo te schrijven!
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Katrien op 2001-05-18 00:09 ]</font>
