Om jullie volledig op de hoogte te brengen volgt nu in vogelvlucht een verslagje van hetgeen mijn negenjarige merrie Kaminka al heeft meegemaakt in haar leventje:
Geboren op 21 juni 1992 in Zuidwolde (Drenthe) uit de Bredero-merrie Heidi met als vader Topas.
In mei 1994 gedekt door Voltaire.
Begin juni 1995 bevallen van een voskleurig hengstveulen genaamd Nicky Louda.
Twee weken later naar de keuring voor stamboekopname.
Diezelfde zomer onder het zadel gebracht.
Wat sprongetjes geprobeerd, maar Kaminka bleek wat slordig met haar benen, maar bleek wel goed te kunnen lopen.
Na een maand of vier is geloof ik het veulen er afgehaald en verkocht (of dit meteen gebeurd is of later weet ik niet precies).
Nog wat verder doorgereden met Kaminka, maar een carriere als springpaard zat er niet in, dus is ze toen verkocht als recreatiepaard aan een man in Zwolle.
Daarna is ze nog een aantal keren doorverkocht totdat ze bij de fam. van Dobben in Scharwoude terechtkwam. Deze mensen hadden ook pensionpaarden op stal staan. Waarschijnlijk heeft de heer van Dobben met Kaminka gemend.
Plezier was van korte duur want meneer van Dobben kreeg een dodelijk ongeluk met een strowagen (geplet...).
De weduwe heeft een tijd lang alleen maar de paarden te eten gegeven maar er verder niet naar omgekeken en uiteindelijk besloten een punt achter die paardenbusiness te zetten. Alle pensionpaarden gingen weg en Kaminka bleef als een van de laatste paarden daar op stal over.
Cees Klaver (bekende handelaar uit Schoorl) heeft Kaminka toen gekocht, vooral vanwege haar goede papieren want ze zag er toen niet uit! (Schimmel, wormen, zat onder de bijtwonden, lange haren en zeer doffe vacht)
Hij heeft haar uitgeprobeerd als springpaard omdat hij nogal gecharmeerd is van Topasbloed en o.a. zelf een goede hengst heeft van deze afstamming.
Tja, dat springen was wat slordig en hij vond haar ook wat te lauw, dus verkocht hij haar aan mij als recreatie- en eventueel dressuurpaard. Ik kon er toen nog niet zoveel over zeggen, ze was braaf en had mooie bewegingen.
Nadat ze wat was opgeknapt verhuisden we van stal, want de stal waar ik stond was niet echt ideaal meer.
Daar kwam ze in het land te staan in een groepje paarden. Isard adopteerde haar onmiddellijk als zijn moeder en verdedigde haar naar andere paarden, niemand mocht bij haar in de buurt komen. Kaminka vond het prima en was dol op Isard die zich overduidelijk als een veulentje gedroeg.
Helaas liep ze toch al snel een klap op haar voorbeen op, met een lymfebaaninfectie tot gevolg. Gelukkig sloeg de antibiotica aan en kon ik na een week weer langzaam met haar beginnen.
Klap twee volgde echter al snel en had een gekneusd spronggewricht tot gevolg. Paar weken niets met haar kunnen doen, behalve wat wandelen. Ondertussen de slaanderige merrie die elke keer voor onrust zorgde naar een ander weiland gestuurd, want dit schoot niet op.
Rustig weer in training genomen, maar helaas; klap drie was alweer gevallen: op haar achterhand stond een hoefafdruk! De broekspier was geblesseerd en we waren weer even klaar met werken. Gelukkig ging dat snel weer goed en we begonnen weer met frisse moed. Met de stalhouder afgesproken dat Kaminka niet meer met andere paarden in het land mocht, maar ja, hij deed het na drie dagen toch...
Met als resultaat klap nummer vier: op haar knie rechtsachter zat een bult en een kras. Kaminka bleek stokkreupel en kon niet eens draven. Zal wel weer een kneuzing wezen, dacht ik en we gaven haar maar weer rust.
Het werd eigenlijk niet snel beter, maar goed, een flinke kneuzing duurt lang, en het been was niet abnormaal dik of zo.
Ik was die toestand op die stal goed zat en ben na drie maanden verhuisd naar een manege (in drie maanden tijd maar vijf keer op haar gereden... ).
Daar raadden ze me aan om Kaminka toch langzaam in training te nemen, volgens hen was het puur een spierkwestie. Ik had mijn bedenkingen maar ging toch op hun ervaring af. Foutje. Tuurlijk ging ze wel iets beter lopen doordat haar spieren sterker werden, maar ze bleef sleperig en traag met dat been.
Op aanraden van de manegehouders een landelijk bekende accupuncturist en holistisch dierenarts (zal zijn naam niet noemen ) erbij gehaald, die beweerde dat Kaminka's kreupelheid uit het spronggewricht kwam, waar ze toen ook een klap op had gehad. Die klap was in april gebeurd en dit onderzoek was in september, dus toen gingen de alarmbellen rinkelen bij mij. Dan was er toch iets goed mis en werd het tijd voor een foto.
Goed, foto laten maken, ook van de knie want ik had het idee dat er met dat spronggewricht niets mis was en ik had gelijk: er was een scherf van het kniegewricht afgeslagen. Ik kon het laten inspuiten of laten opereren.
Uiteindelijk is Kaminka op 24 oktober 1999 in Emmeloord geopereerd en mocht ze op 28 oktober weer naar huis.
Twee weken absolute stalrust en daarna zes weken aan de hand 2x 10 minuten per dag stappen op het harde en rechtuit. Buiten dus. Ahum, dat hield ik heel snel voor gezien, ik was tenslotte pas 32 jaar en wilde nog wat langer van het leven genieten...
Dus namen we maar de binnenbak, ging na een week of wat ook niet goed meer, Kaminka werd levensgevaarlijk en ik was elke keer blij dat ik het weer overleefd had. Besloten om maar in de stalgang heen en weer te stappen, dit ging meestal wel goed.
Uiteindelijk moest ik terug voor controle naar Emmeloord, maar dat durfde ik niet aan: Kaminka was niet te hanteren en ik was als de dood dat ze daar los zou breken of de trailer in flarden zou slaan.
Na telefonisch overleg met de kliniek besloten om nog een paar weken met stappen aan de hand door te gaan en dan langzaam het werk weer op te gaan pakken. Moest ik er op... Ja ik ben gek!! Ik heb haar eerst uit laten razen in de paddock, daarna een paar dagen aan de longe laten dollen (mocht niet, maar het zat mij wel goed!), voordat ik er op ging. Toen ik er op zat ging het gelukkig goed.
De manege was ik ondertussen (na acht maanden) zat vanwege een aantal zaken waar ik het al eens over heb gehad, dus nogal op stel en sprong verhuisd naar een andere stal.
Daar viel het allemaal erg tegen, pensionhouders waren bang van Kaminka en Isard (ze kleefden nogal aan elkaar) en durfden ze niet buiten te zetten. Met als resultaat dat Kaminka erg onrustig werd en om de twee weken hengstig.
Na drie maanden weer verhuisd (wat doe je zo'n beest aan...) naar mijn huidige stal.
Na twee weken werd Kaminka rechtsachter kreupel en ging ze maar weer op rust. Een week later ging de telefoon en werd ik gebeld of ik Toon niet wilde kopen...
Nou, twee weken later op 1 juni 2000 heeft de ruil plaatsgevonden: Kaminka zou fokmerrie worden en ik had eindelijk mijn grote liefde Toon... .
Kaminka hebben ze een week of drie gehouden en is toen (na door div. ruiters uitgeprobeerd te zijn, viel errug tegen met rijden, maar ja, als je haar als fokmerrie koopt???) toch doorverkocht aan een manege, die haar weer verkocht aan een handelaar.
Van handelaar naar handelaar, van manege naar manege en weer naar een handelaar in negen maanden tijd.
Nu is ze weer terug bij mij en ze gaat nooit meer weg! Haar lompe gedrag moet ik accepteren en van het rijden moet ik maar wat maken. Het is een erg vrolijk dier, dol op mensen, paarden, katten en honden en vooral dol op eten...
Christa en ik hebben al div. keren wat attributen uit haar mond moeten redden (wormenspuit, handdoek, pollepel, bos narcissen etc.), want ze denkt echt dat ze alles kan eten en doet het ook nog! Net een peuter. Als ik terugkijk op de periode dat ik haar gehad heb (klein anderhalf jaar) heb ik veel meegemaakt aan blessures, maar ook erg veel om Kaminka gelachen. Ooit wel eens een paard met humor ontmoet? Nee? Nou, dit is er één! En ondanks dit verleden heeft ze nog steeds een grenzeloos vertrouwen in de mens en is nog steeds in voor een geintje. Karakter!
Groetjes Mieke