vandaag besefte ik dat ik de manege tog wel erg miste (de paardjes dan h'e
)ik had namelijk 3 maanden geleden mijn rug gebroken door een ongelukkige val van een paard met mijn rug tegen een boom.
dus ik om 18.15 aan mijn moeder gevraagt of ze me misschien even wou brengen en ja hoor!
dus ik helemaal blij
.ik kreeg tog wel kriebels in mijn buik
.want het was al weer 3 maanden geleden dat ik er voor het laaste was geweest...
ook spookte bij mij de vraag in mijn hoofd rond of calice me nog wel zal herkennen (mijn verzoorgpaardje daar)
dus het eerste wat ik deed was naar haar stal lopen en ik was nog niet koud in de buurt of ze ging al hinniken
(zou ze mijn voetstappen hebben herkent??dus ik heb haar meteen ene appeltje toegestopt
.mijn oude instructrische was ook heel aardig
.en ik heb nog wat bezorgde mensen gesproken uit mijn les. (ze waren allemaal heel aardig)
en ik heb ook nog wat andere "manegemensen" gesproken.
ik kan nu bijna niet wachten totdat ik weer op een paard mag....
dat word nu nog ongeveer 2 tot 2,5 maand wachten maar dat heb i ker voor over
.ik wou dit eventjes met jullie delen omdat ik zo blij ben dat ik weer eventjes op het oude vertrouwde stekkie ben geweesd
.doei doei kusjes
ilse 
Maar er alleen naar toe gaan is natuurlijk ook erg leuk.. En je kan er stukken vrolijker van worden.. 
want die kon ik al helemaal niet missen