Rond april is mijn pony verkocht, maar aangezien er nog 2 andere steeds in de schuur bleven staan en hij gewoon de 'mindere'was, heb ik er niet zo een last van gehad.
Ik ben ook nooit bij hem gaan kijken, bewust, nu is mijn gedachte: Hij is daar met pensioen (hij is 14), want hij hoeft alleen maar gras te eten en boswandelingetjes te maken met een meisje van 10. Terwijl het misschien welleens heel anders zou kunnen zijn.
Mijn ouders hebben dit vroeger 1 keer meegemaakt, zijn ook gaan kijken bij een verkocht paard. Maar die was er ook veel slechter aan toe: mager, wondjes in de mond, in verzet komen tijdens rijden. Terwijl hij bij hun altijd vrolijk en lekker rond was. Mijn moeder heeft er alles met plezier meer gedaan, dressuur, springen, eventing, mennen.
Dan komt het zo hard aan als je je paard ziet terwijl het stukken minder is geworden sinds jij het niet meer hebt.

Daardoor komt het denk ik ook dat jij het nu moeilijker hebt, omdat je weet dat hij niet lekker in zijn vel zit. Hij word weggejaagt, is magerder.