De dierenarts is langs geweest een tijd geleden en die zei dat ze hoefbevangen was. Het leek onmogelijk voor een jaarling.
Er is een hoefsmid bijgeweest die al tientallen jaren met hoefbevangen
paarden werkt..en die zei weer dat ze niet hoefbevangen was.
Vandaag hebben we toch maar foto's laten maken.
Ik heb de foto's gezien, en het scheelde echt een halve centimter voordat
het hoefbeen door de zool kwam.
De DA zei ook dat hij nog nooit in z'n hele carriere een paard had gezien
dat al zo jong hoefbevangen was.
Maar Balou liep niet naar de pijn die zat had.
Ze liep wel slecht, logisch, maar niet dat je zegt: wow die moet ingeslapen worden.
Vandaag dus met de trailer naar de dierenkliniek in Ridderkerk.
Daar een tijdje staan te wachten en toen mochten we naar binnen.
Toen ze werd onderzocht kwam ze helemaal tegen me aanstaan.
Ze wist het...ze voelde het. Want normaal staat ze nooit 2 seconden stil.
Haar hoofdje helemaal tegen me aanleunen, die blik in haar ogen.
Bwah krijg nu alweer tranen in m'n ogen als ik dit typ.
Maar het is goed, ze heeft geen pijn.
En wat had ik dan gewilt? Dat ze haar hele leven op pijnstillers moest leven? Dat nooit.
Toen de DA had gezegd dat het nu tijd was om haar in te laten slapen
liepen we naar een ruime box, ze stond nog wat te knabbelen aan het hooi. Ze kreeg toen eerst een prik om rustig te worden, en neer te vallen.
En toen tja..kreeg ze die 3 andere prikken.
Een hele andere uitdrukking kreeg ze gelijk...totaal niet Balou..
Maar het was goed, ze heeft nu geen pijn meer.
Ik ben nog even naar binnen in de box gegaan om haar halster af te doen
en een laatse knuffel te geven.
Het was echt een leeg gevoel..
Terug rijden met een trailer zonder paard.
Terug rijden zonder het dier waarvan je hou..
Op stal aangekomen werd ik gelijk gecondoleerd en getroost
.Jolanda ( iemand van stal die ook vaak voor Balou zorgde als ik niet kon)
wou nog even bij der gaan kijken. Even gebeld naar de kliniek en gelukkig kon het nog.
Ze lag netjes in een aanhangwagen met een zeil eroverheen.
Ze zag er vredig en rustig uit, en toen ze daar zo lag, had ze wel
die typische Balou blik.
Ik heb nog een stukje van haar manen en staart afgeknipt.
Als aandenken, en om toch nog iets te hebben.
Morgen word ze opgehaald..
Op het moment ben ik best rustig, het is nog niet echt tot me doorgedrongen.
Als het tot me doordringt dat ze er echt niet meer is.
Maar dit voelt goed.
Het beste voor haar, omdat ze geen pijn meer heeft.
Het beste voor mij, omdat ik haar geen pijn meer ziet lijden.
