De laatste paar maanden groeit ze echter helemaal niet meer, niet in de hoogte en niet in de breedte. Ze is nu 1m37 en de verwachte hoogte is bijgesteld naar 1m45. Dat was even slikken, vooral omdat het een ranke pony is en ik er dus nooit op zou kunnen.
Na lang nadenken en vele tranen had ik dan besloten dat Aysa een nieuw baasje moest krijgen. Ik heb eerst in de buurt wat rond gevraagd, maar daar kwam eigenlijk niets uit. Vervolgens heb ik haar op internet gezet, maar ook daar krijg ik eigenlijk weinig reacties op. Het enige wat ik krijg zijn mails van pennymeisjes met daarin:
"ik wil deze pony graag hebben en ik kan 'm een goed tehuis bieden, maar voor weinig geld."
Sorry, maar daar kan ik dus niets mee.
Ik weet dat het niet de mooiste pony is, maar ze heeft zo'n gouden karakter, ik heb nog nooit zo'n sociaal dier meegemaakt, echt heel bijzonder. Maar het doet zo'n pijn dat als je eindelijk de beslissing hebt gemaakt niemand jouw paardje wil hebben.
Ik voel me al zo oneerlijk, zo slecht, elke keer als ik in haar ogen kijk. Ik zie dat vertrouwen in mij, alsof ze wil zeggen; bij jou voel ik me veilig want jij zorgt wel goed voor mij. En ik beschaam dat vertrouwen door haar te koop te zetten. Elke keer dat ik met 'r bezig ben voel ik de tranen weer branden, waarom wil er nou niemand voor dit schatje zorgen, waarom heb ik nou zelf het geld niet om haar aan te houden en als gezelschapspony van te genieten??? Waarom wil ze nou niet meer groeien??
Ik weet dat als ik mijn droom aan de kant zet ik haar kan houden, maar ik weet ook dat ik haar dat op den duur kwalijk zou gaan nemen en dat wil ik haar helemaal niet aandoen. En helaas, ik kan geen 3 paarden onderhouden. Stalling is veel te duur.
Ik weet gewoon niet meer wat ik doen moet, deze tijd sloopt mij, de emoties die ik voel, de onzekerheid. Ik weet het gewoon even niet meer...
