Geplaatst Ik heb Cerise gekocht toen ze bij zijn broer stond, dus de echte eigenaar had ik nog nooit ontmoet, en ook nooit dingen gevraagd enz.
Het was een aardige man, hij was erg blij haar weer te zien. Hij kon zelf nog niet goed genoeg rijden om haar aan te kunnen, had er ook de tijd niet voor om haar bijna dagelijks te rijden, dus daarom had hij haar verkocht.
Een trakehner was voor hem gewoon te druk.
Nu heeft hij een Shire, waar hij dolgelukkig mee is.
Hij was blij dat ze zo goed terecht gekomen was, we hebben nog even gepraat, over haar ouders die het zo goed doen, enz.
Toen ging hij weg want hij moest weer helemaal terug naar Drenthe.
Menda heeft haar paard ook op die stal staan, en vroeg of ik mee ging een buitenrit maken.
Best leuk, maar ik ging eerst even longeren, bij Cerise de pit eruit halen.
Dat ging moeilijk, want het was gewoon te zwaar die grond.
Dan maar na tien minuten al erop, en gewoon samen de weg op.
Menda zei: "Met mijn vader heb ik laatst een hele leuke rit gemaakt, duurt ongeveer een uur...."
Ik vond het best lang, aangezien dit pas de derde keer was dat ik op Cerise zat. Maar toch gingen we die route volgen... ze was energiek en toch braaf, dus ach waarom niet.
Cerise staat in Babberich, tussen Arnhem en Doetinchem, maar dan vlakbij de Duitse grens.
Eerst het dorp door. Bij een kleine weg sloegen we af, en Cerise zag de hond niet die daar vlak om de hoek in een tuin liep.
De hond stoof op ons af, vrolijk blaffend, en Cerise schrikt zich de pleures en schoot vooruit! Maar al gauw had ik haar weer terug.
Dus Menda en ik waren even later het bos in gegaan, en vrij snel waren we al in Duitsland...
Heerlijke omgeving, veel naaldbomen maar ook loofbomen, en grote rechte paden waar je met z'n tweeën naast elkaar kon rijden. Echt super!
Ik heb dus meer met Cerise gedraafd dan donderdag, en het ging al best goed!
Nooit geweten dat je daar zo gaaf kunt rijden!
Af en toe kregen we wat hageltjes op ons hoofd, maar ach dat was de moeite niet.
Tot we weer op de terugweg waren.
Toen kwam er een hagelbui, hozen! We werden helemaal bedolven onder de witte hagel, mijn handen (zonder handschoenen) waren bijna gevoelloos zo koud, ik wist alleen nog dat ik de teugels vasthad maar dat was ook alles...
Gelukkig waren we toen bijna thuis.
Bij een recht stuk berm hadden we tijdens de hagel nog ff gedraafd, en ik denk 'een paar rustige galoppassen' mag ze ook wel...
Nou ze bokte pissig en maakte twee galoppassen, en ging daarna meteen weer terug in draf.
Die koude hoosbui had haar behoorlijk shagrijnig gemaakt, ze had het helemaal gehad!
Maar daarna in draf was ze ineens weer poeslief...
Nou ja de galop ga ik zo gauw mogelijk eens in de binnenbak oefenen.
Bij thuiskomst heb ik Cerise na het afzadelen accuut beloond met wat lekkers en het was gelijk tijd voor hooi.
Ze vond het eigenlijk niet passen bij 'een dame van stand' zoals zijzelf, dat een eenvoudige Dorine dan ook nog de stal ging uitmesten terwijl zij haar maaltijd nuttigde.
Regelmatig keek ze me verontwaardigd aan waarom ik haar nu in de weg liep en haar aan de kant duwde?
Ach ja de lieverd.
Uiteindelijk hield ze toch vre-se-lijk veel van me: ze kreeg een appel.
