Gisteravond na het rijden van de kamikazemerrie even verderop (en het waaide ook nog) voelde ik me fit genoeg om nog even wat tijd aan Sammie te spenderen.
Dus Sammie opgezadeld, hoofdstelletje om, longeerlijn erbij. Ik had er al een paar keer op gezeten en ook al los mee gereden. Maar gisteravond was hij iets gespannen bij het opstijgen. Tja, het is een jong onervaren dier, hij moet er nog wat aan wennen.
Het opstijgen lukte redelijk goed, en ik begon wat met hem te stappen over de hoefslag. Ging prima, stuur zit er al aardig op, en de rem ook. tijd voor een stukje draf.... dacht ik, en daar ging het mis. Ik merkte aan mezelf dat ik nerveus was, beetje bang om te vallen. Snel mezelf mentaal in de kraag gevat, kom op zeg, niet gaan doemdenken, rustig blijven... en ik heb lichtjes been gegeven...
Schrik! Staart tussen de benen en wiebelig rende Sammie onder me weg.
Ik kon hem redelijk bij me houden, weer terug naar stap gegaan, beloond, alles goed. Opnieuw proberen... en toen was er de EXPLOSIE; Sammie schrok van zijn eigen reactie, maakte een scherpe wending, zette het op een angstig galopperen... ik raakte ergens in de wending mijn ene beugel kwijt, en heb nog 2 rondjes geprobeerd om de rem weer te vinden, maar helaas..kansloos, ik viel eraf.
Niet goed. Mijn knie heeft een lelijke draai gemaakt. Ik kon nog wel staan, maar had sterk eht gevoel dat het onderbeen niet lekker meer onder het bovenbeen paste. Buigen ging wel in rechte beweging, maar met enigszins druk zijwaarts absoluut niet meer. Au au au. Dus gisteravond laat nog naar het ziekenhuis getogen, en nu zit ik hier vandaag met een kurken spalk om mijn pootje.
Mag knie niet meer buigen tot begin volgende week, en zo meteen brengt mijn vader krukken zodat ik wat mobieler door huis heen kan hupsen.
Heb me vanmorgen voor het eerst in mijn leven 'ziek' moeten melden, ook iets raars om te doen; ik voel me rot omdat ik simpelweg niet op het werk kan komen (45 kilometer autorijden), en ik weet nu al dat het nog wel een weekje zo zal zijn, terwijl ze me daar nodig hebben. Rot.
Het leermoment: ik moet niet meer paarden gaan beleren. Dit was de eerste keer dat ik angst voelde terwijl ik het deed en dat is dus foute boel. Ik heb mijn laatste paard dus beleerd; ik leg me erbij neer dat ik voortaan alleen nog op 'kant-en-klare' beestjes zal stappen. Ik was van plan Sammie, [naam verwijderd] en [naam verwijderd] nog te doen, maar dat doe ik niet. Laatstgenoemden laat ik door een kennis aanrijden, wat ik met Sammie ga doen weet ik nog niet; die is sowieso te koop.
Ik ben na mijn val, dus met verdraaide knie, nog wel opgestegen en heb over het zadel gehangen terwijl mijn vriend het paard heeft vastgehouden; het paard is dus verder niet over de rooie. Maar ik ga het klusje niet meer afmaken.
Stom dat ik niet meteen bij de angstgevoelens ben afgestapt... nu zit ik met een zere knie. Leuke hobby, dat paardje-rijden
Wat als.... de wetenschap wel gelijk heeft?