We (mijn zoontje en ik) zijn al een tijdje aan het denken om er eventueel een tweede paardje bij te nemen. In eerste instantie dachten we aan een veulentje van onze eigen Dusica. Maar na met de staleigenaar te hebben gesproken, kwamen we daar al wat van terug. Hij wilde ons echt wel helpen, maar dacht niet dat het een goed idee was.
Onze Dusica is nl. niet zo'n goede moeder. Haar eerste veulen stootte ze af en ook het volgende veulen was niet echt gewild. Ik mocht dan wel een merrie van de staleigenaar laten dekken en dat zou dan van mij zijn, maar daar wilde ik toch nog even over denken.
Nu was hij, voor het eerst sinds de winter, weer eens naar zijn twee-jarige hengstje, bij de opfok, wezen kijken (hij zat nl thuis met een gekompliseerde beenbreuk) en vond hem toch nog aan de kleine kant. Het zou dus nooit een dakhengst kunnen worden en hij zal dus in de verkoop gaan.
Omdat hij wel een lief karakter heeft en echte Lipizzaner eigenschappen, zou het een heel leuk paardje voor mijn zoon kunne zijn. Of ik niet eens wilde kijken.
Zo gezegd, zo gedaan. Zondag zijn we wezen kijken.
Zowel Peter als ik waren helemaal weg van het ding en Hij was ook meteen weg van Peter. Die stond dus meteen langs het stroomdraad te knuffelen. We mochten hem zelf langs zijn oren strelen.
We hadden thuis van te voren al gekeken of een tweede paardje haalbaar was en daar was dus een mooie mouw aan te passen (schat van een schoonvader). En nu hebben we afgesproken dat hij eerst geruind gaat worden en dan naar de stal komt. Daar mogen we dan kijken of we echt klikken en dan worden er financiele afspraken gemaakt.
De staleigenaar gaat ons dan ook helemaal begeleiden met inrijden e.d. en gaat dan persoonlijk les geven aan Peter (dit doet hij normaal nooit).
Ik zie het al echt helemaal zitten en we hebben dan ook al een leuke naam voor hem bedacht. Officieel heet hij Neapolitano Bonavista en wij noemen hem Neo.