Geplaatst Ik heb eerst heel veel advertenties gekeken, toen zijn ada en ik samen bij Mir gaan kijken (die valk).
Zowel ik als ada waren helemaal weg van het beestje, het was een mooie en brave pony, leuk maatje voor mij, merrie, alles wat ik wilde.
Ik ben ada (ondanks dat ik haar nooit meer spreek) en een x aantal bokkers nog steeds heel dankbaar.
Zonder ada's en jullie advies was ik voor gaas gegaan, en had ik nu met een pony met verrotte hoeven gezeten. Face it, ik viel voor het plaatje.
Ik heb toen zelf de beslissing genomen het niet te doen, maar zonder ada/jullie was het geeneens in me opgekomen er over na te denken.
Maarja, ze was dan zowiezo niet door de keuring heen gekomen.
Met jamaica is het ook een vaag verhaal. Ik ben nu heel erg blij met haar, en ik zou haar ook voor geen goud meer willen missen, mara ik snap heel veel mensen als ze zeggen, dat je die toen uberhaubt gekocht hebt.
Toen we gingen kijken was ik (alweer) op slag verliefd. Ik haalde haar zelf uit de wei, zadelde haar op, en reed haar proef. Ze was nog erg groen, kende weinig, maar dat had de eigenaar mij al verteld. Ze liep een beetje op eieren, niet kreupel, maar ook niet zuiver (later bleek ze te kort bekapt te zijn).
Ze was niet inge-ent.
Ik mocht haar niet op proef.
De vraagprijs was te hoog.
De eigenaar deed moeilijk over de keuring (als ze afgekeurd zou worden wilde hij niet betalen)
Dit was allemaal op de woensdag dat wij zijn wezen kijken. Ada kon niet, dus gingen pepper en ik samen.
Donderdag belde ik hem terug.
Hij vroeg fl 2500 voor een 3 jarige zadelmakke merrie zonder papieren.
Dit vonden we te veel.
Ik bood fl 1750.
Hier ging hij niet mee accoord, en kwam zelf met fl 2250.
Ik probeerde fl 2000 (de max prijs die wij hadden gesteld voor een pony zonder tuigage e.d.)
Hier ging hij wederom niet mee accoord. En zei weer fl 2250.
Ik melde hem dat hij haar dan mocht houden, en ik wenste hem succes bij het vinden van een nieuwe eigenaar voor "Lotte"
Ineens krabbelde hij terug, en vroeg me of we elkaar voor fl 2100 konden vinden.
Ik keek pepper aan (telefoon stond over de boxen) en pepper knikte van, doe maar meis (hij wist dat ik helemaal gek was op die pony). Ok, ze stond dus voor mij gereserveerd.
Maar we waren het nog niet eens over de keuring.
Na enig wikken en wegen kreeg ik hem toch zover dat ik haar liet keuren, en als ze afgekeurd werd, dat ik de keuringskosten betaalde, en haar terug kon brengen. Hier ging ik mee accoord, en stelde een contractje op wat wij beide zouden ondertekenden.
Zaterdag zouden we haar halen.
Ik was helemaal weg van die pony, maar toch zat het me niet lekker.
Totaal de weg kwijt van wat ik nou moest belde ik donderdagavond Sonja op (van bokt dus).
Wat ik wilde horen (leuke pony, doen!!) Kreeg ik niet te horen.
Ook sonja stond erg sceptisch tegenover het hele verhaal, ze vertrouwde het zaakje niet (geef haar eens ongelijk, hoe negatief kan een aankoop zijn?)
Sonja bood aan om bij "Lotte" te gaan kijken, zaterdag ochtend dacht ik ofzo, en zich als geintreseerde voor te doen.
Ik stond voor het blok, dit had ik niet verwacht.
Een aanbod uit duizenden, iemand die onafhankelijk was, die er niet beter of slechter van werd als de koop wel dan niet doorging, het kon toch niet beter?
Maar ik wees het aanbod af. Ik was bang. Ik was bang dat ze iets zou vinden wat niet goed was (Sonja had waarschijnlijk bijv gelijk gezien dat ze geen 3 was)
En ik, ik had maar 1 ding in mijn hoofd. Ik wilde DAT paardje hebben. Ik was donderseigenwijs.
Zaterdag zouden we haar gaan halen..
Vrijdagavond belde de eigenaar. Hij had toch wat moeite met het keuringscontractje dat ik had opgesteld.
Hij zei: Dan verkoop ik mijn pony, rij jij hem naar de filestijnen, en breng je hem terug omdat ie niet goedgekeurd is.
Deze waanzin kon ik hem snel uit zijn hoofd nemen, omdat ze de dinsdag of woensdag na de aankoop gelijk gekeurd zou worden.
Hij ging toch accoord.
Zaterdag koppelden we thuis de trailer aan, en gingen pepper, Pa, en ik, op weg naar leidschendam.
Ik kon haar zelf uit de wei gaan halen, kreeg een halster en touw mee, tekende het contract, betaalde, en daar kon ik het mee doen.
En die vent maar blijven beweren dat ie geen handelaar was
We laadde haar in, en reden naar huis.
Ik had een eigen pony, maar waarom voelde ik me niet blij? Waarom voelde ik me zo onzeker?
We laadde haar uit, en doopte haar tot Jamaica
Zondag kwam merilyn, die longeerde haar even, en daarna reed ik even iets van 20 minuten. Beetje stappen, beetje draven.
Merilyn vond het ook een leuke pony.
Ok, ik kreeg al meer hoop. Als zij zei dat het een leuke pony was, zou het wel goed zitten.
Mijn stalhouder kwam naar me toe. "Ik geloof nooit dat dat beestje 3 is" zei hij.
Ik schrok ervan. geen 3? Hoe kwam ie daar nou bij?
Enkele dagen later werd ze gekeurd.
De DA was erg over haar te spreken. Het was een leuke gezonde pony zei ze. Maar.......
En die maar!!! Oh oh, wat kneep ik hem!
Was ze niet goed? Moest ze terug?
Nee, ze was kerngezond, maar ze was 2.
Ik zakte door de grond.
Ik had een 2 jarige gekocht, hoe kon ik zo stom zijn? Ik wilde absoluut geen 2 jarige!, Ik wilde een pony waar ik gelijk mee baar buiten kon (bij wijze van spreke)
Enkele zeiden me dat ik haar maar terug moest brengen, maar jeetje zeg, het is toch geen bankstel dat je niet mooi vind, en zomaar even terug brengt?
Nee, ik zou haar houden. Ze werd vanzelf 3.
Ik zou western met haar gaan rijden, en kon dus gelijk met haar beginnen. Eerst mocht ze nog lekker een maandje op de wei, om te wennen, en dan zouden we eens rustig beginnen.
Zo gezegd zo gedaan.
Sommige waren het met me eens, sommige verklaarden me voor gek.
Het koste me bijna een "vriendschap" Maar ik was eigenwijs, en luisterde naar wat mij uitkwam (diegene die zeiden dat ik met haar aan de slag kon dus)
Het westernrijden bleek niet voor ons weggelegd, dus na een kleine maand iet wat gereden te hebben, besloot ik het voorlopig toch bij engels te houden.
Ik verkocht mijn westerntuig. Liet Jamaica voor wat ze was. Gooide haar los, longeerde af en toe wat, speelde met haar, wandelde af en toe eens, liet haar wennen aan dingen die mogelijk eng zouden kunnen zijn.
2 weken geleden kocht ik een dressuurzadel, en na 2 mnd rust (qua rijden) kwam de DA om te enten.
Ik vroeg haar om advies.
Lichamelijk hoefde ik me nergens zorgen om te maken, ik mocht rustig met haar aan de gang, longeren, af en toe er eens op etc..
Maar ik moest haar geestelijk goed in de gaten houdenm dus dat is wat ik nu doe.
Ik zou liegen als ik hier zou verkondigen dat ik totaal niet rij, maar ik doe zeker minder. Ik vertrouw op mijn DA.
We zijn af en toe eens met VD bezig. Ik leer haar mij te vertrouwen, ik leer haar dat ik leider ben. Ik leer haar de longeerlijn snappen. Ik leer haar.... van alles dus. Maar alles met zeer veel mate.
Ik hou mijn paardje in de gaten, en ik doe wat voor mijn gevoel goed is.
Dat betekend dus dat ik niet van haar verwacht dat ze over 1 of 2 mnd keurig galopeert.
Ik verwacht eigenlijk niets van haar.
Ze bepaald haar eigen tempo, tenzij ze zelf te hard gaat, dan doen we een stap (of meerdere stappen) terug.
Waarom schrijf ik dit?
Naar aanleiding van dit topic:
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?t=39271
Het bovenstaande is een negatief verhaal, met ontelbare fouten.
Als ik het over kon doen, had ik veel anders gedaan, maar probeer het eens van de andere kant te bekijken.
Ik heb in een half jaar tijd ontzettend veel geleerd.
Ik heb diverse keren op het punt gestaan dat ik zei, en nu is het afgelopen, nu heb ik er geen zin meer in, nu verkoop ik je, en ik koop een paardje van een jaar of 5.
Maar, ik heb volgehouden. Ik heb nu een schat van een pony, en ik hoop (mits jamey aangeeft dat ze het kan) begin september mijn 1e onderlinge wedstrijdje te rijden.
Ik heb ontzettend veel verkeerd gedaan, maar van je fouten leer je.
Ik ben een half jaar ouder, maar een mensenleven wijzer geworden.
Zonder een deel van jullie had ik dit niet gekund, en ik WIL niet weten waar ik nu dan was.
Bedankt.
Liefs stef
