Wat een toestand, het is een heel verhaal en ik ben zowel blij als zeer ontdaan. Typisch geval van mixed emotions...
Kaminka heb ik gekocht in februari 1998 (ze was toen zesenhalf jaar oud), ze was erg verwaarloosd, zat onder de wormen en de schimmel en was van de ene naar de andere eigenaar gegaan. Ik zocht een braaf paard met in ieder geval ruime bewegingen. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar toch had ze wat. Dus heb ik haar gekocht en geheel opgeknapt.
Ze zag er niet uit en snapte nergens wat van; zowel omgangsvormen als longeren of rijden: mevrouw bakte er niets van. Dat komt wel goed, dacht ik.
Elke keer als er wat vooruitgang was, raakte ze geblesseerd door schoppen van andere paarden, want ze was van niets of niemand onder de indruk. Dus dat schoot allemaal niet op. In de omgang was ze verschrikkelijk lomp, hapte uit speelsheid en kleefde ook nog eens sterk aan andere paarden. Van subtiele terechtwijzingen begreep ze niets, het moest bij haar altijd hard en dan keek ze me nog vriendelijk aan.
Moeilijk dus, met rijden heel erg lui en enorm hard in haar mond. Het vermoeden bestaat dat ze voor de kar gelopen heeft.
Nadat ze weer een schop had opgelopen bleek er een botsplinter in haar knie rechtsachter te zitten, die is er middels een kijkoperatie uitgehaald, maar in totaal ben ik een half jaar bezig geweest met deze blessure, operatie en revalidatie. Die revalidatie ging niet zo geweldig, ik werd nogal bang van haar want ze sprong me gewoon in mijn nek met stappen. En nergens van onder de indruk, dus wat moet je dan?
Toen ik eindelijk weer kon rijden hebben er diverse goede ruiters op gezeten die mij stuk voor stuk en onafhankelijk van elkaar vertelden dat Kaminka gewoon niet te rijden is. Nou ja, dacht ik, gewoon geduld hebben, dan komt het allemaal wel goed.
Ondertussen verhuisd van stal, Kaminka stond bij een aantal hengsten en het was voorjaar.... Mevrouw werd zo hengstig als een tierelier (iedere twee weken!!!!) en er was helemaal geen land meer mee te bezeilen, ook al omdat ze bijna niet buiten kwam bij deze stal (verhaal staat al ergens hier). Na drie maanden weer verhuisd naar mijn huidige stal en daar knapte ze eigenlijk goed op. Totdat ze de shetlanderhengst in de smiezen kreeg die even verderop in het land stond. Weer die hormonen helemaal in de knoop!
Ik zag het even helemaal niet meer zitten met haar, rijden ging niet, in de omgang was ze godsonmogelijk! Die avond werd ik gebeld door Hippisch Centrum Alkmaar dat ze Toon graag aan mij wilden verkopen... Tja, ik heb ze verteld dat ik al een paard had en dat ik eigenlijk niet meer wist wat ik daar mee aan moest. Nou, ze wilden haar wel hebben als fokmerrie want ze heeft goede papieren en al eens een zeer goed veulen op de wereld gezet wat erg goed schijnt te kunnen springen.
Nou, dat leek me wel een goede oplossing, dus heb ik Kaminka geruild voor Toon. Ik was erg blij met hem, het was tenslotte mijn grote liefde! Maar het bleef maar knagen dat ik Kaminka had laten barsten en ik was bang dat ze haar misschien toch door zouden verkopen en dat is dus ook al vrij snel gebeurd. De manege waar ze naar toe zou zijn gegaan kende haar niet en ik kreeg niet te horen waar ze nu was.
Slapeloze nachten en een enorm schuldgevoel. Ik had Toon er toch ook gewoon bij kunnen kopen? Ik kan me twee paarden veroorloven, maar het was gewoon niet bij me opgekomen om haar te houden.
Aan div. mensen gevraagd of ze misschien iets over haar wisten, maar niemand wist waar ze was.
Ik heb het geprobeerd los te laten en besloten om een veulen erbij te kopen. Dit was altijd al een droom van mij en het zou me Kaminka misschien doen vergeten.
Maandagavond werd ik gebeld door een mevrouw die Kaminka van een handelaar had gekocht en haar een week op proef heeft gekregen. Kaminka's papieren staan nog op mijn naam, dus ze wilde graag van mij wat info over haar verleden. Ik was dolblij, maar ben erg geschrokken over wat ik te horen kreeg...
Kaminka is het afgelopen half jaar van de ene naar de andere handelaar en manege gegaan en is zwaar mishandeld, zit onder de wonden o.a. van sporen en zweep, ziet er verschrikkelijk uit en is helemaal de kluts kwijt.
Kaminka die nooit ergens van onder de indruk was, is nu doodsbang voor zwepen, ze heeft de vriendin van die vrouw op de eerste dag al van haar rug gebokt toen die haar een tik gaf omdat ze niet doorliep. Die mevrouw zelf heeft ook een aantal bokken moeten uitzitten na het geven van een tikje. Ik reed altijd met zweep en heb haar af en toe best een flinke tik gegeven als ze eens niet op mijn benen reageerde. Maakte ze nooit wat van, ze liep drie stappen harder en klaar was ze weer. Dus kun je nagaan wat er met dat dier is uitgespookt!
Afijn, ik heb haar verteld dat als zij Kaminka toch niet wilde hebben ik haar wel zou kopen. Voor geen goud gaat ze de handel weer in!! Dat overleven we allebei niet, ik zou het mezelf noooiiit meer vergeven als ik dit zou laten gebeuren!
Die mevrouw heeft mij dus net gebeld dat ze haar toch niet wil houden, ze is met rijden zo moeilijk dat zag ze niet zitten, ze vond haar wel heel erg lief en wilde ook het beste voor haar. Ik heb gevraagd wat ze ervoor wilden hebben en haar dus per telefoon gekocht.....
En nu heb ik dus twee paarden... Helaas kan ze nu nog even niet op mijn huidige stal terecht, is nog vol, maar waarschijnlijk wel bij de buren, ga vanavond even kijken.
Wat ga je dan met haar doen, zullen jullie je wel afvragen. Ik denk voor de kar, dat is echt iets voor haar, want langs de weg is ze superbraaf. Dressuren vindt ze niks, voor springen is ze niet voorzichtig genoeg, maar voor recreatieve ritten is ze heel goed te gebruiken. En misschien fok ik nog eens een veulentje (voor Christa of zo, drie paarden kan ik zelf niet betalen, dat wordt te gortig!). In ieder geval moet het dier eerst rustig bijkomen en dan zien we wel verder.
Dus bokkers, als je een moeilijk paard hebt waar je geen raad meer mee weet, bedenk dan in godsnaam wat andere oplossingen (trainingsstal of desnoods de slager), anders krijg je dus dit! Een makkelijker te rijden paard komt altijd wel goed terecht, maar dit soort gevallen...
Groetjes Mieke