Op het moment gaat t zwaar bagger met me. Over het algemeen gaat het wel aardig met me.
Ik ben nu een scrapbook( =soort foto album ) van mn meisje aan het maken omdat ik al mn mooie herinneringen bij elkaar wil hebben. En als ik aan Vicky denk word ik nog steeds blij.
Maar op momenten zoals dit kan ik alleen maar huilen en denken aan alle dingen die we hebben gedaan. Maar ik zie mezelf ook steeds weer huilend op mn meisje liggen en t laatste beeld van toen ik haar levend heb gezien, die laatste blik in haar ogen , dat spookt de hele tijd door mn hoofd.
Heb het gevoel alsof ik de laatste 2 weken niet meer heb geleefd, er zijn momenten dat ik het goed gaat met me maar leef gewoon in een waas en op deze momenten klap ik in een keer trug in de werkelijkheid, en dat is een lege stal bij Doerak en Iwan:(
Ben wel hard aan het denken aan een nieuw paard, is misschien wel snel, hoe denken jullie daarover?
Ik wil echt heel erg graag weer een paard, denk dat het ook komt omdat ik mn verdriet altijd verwerken kon met mn meisje, nu ze er niet meer is heb ik een ander paard nodig om dit verdriet te verwerken maar dat wil natuurlijk ABSOLUUT niet zeggen dat ik haar ga vervangen, niemand kan haar vervangen.
Wat me ook veel pijn doet is dat ik zie hoe moeilijk mn ouders het hebben,zij hebben niet alleen veel verdriet om Vicky maar ook nog eens de pijn die het doet om mij zo te zien.
Ze doen op het moment alles om me op te vrolijken en t helpt wel voor even maar t neemt de pijn niet weg, hoe goed ze het ook bedoelen.
Ik weet t gewoon niet meer
