Jaaaaaaaaaaah dit is mijn onderwerp hihi.
Het zit namelijk zo.
Ik heb manege-lessen gehad van mijn 11 tot mijn 16e jaar.
Toen ik (ook i.v.m. epilepsie) geen verzorgpony of -paard kon krijgen, en daardoor toch nooit wedstrijden of iets anders leuks zou kunnen gaan doen met paarden (zo voelde ik het, ik wilde meer dan alleen een uurtje les in de week op een manegepaard), toen dacht ik: "Wat ik wil is iets voor mensen met geld, of in elk geval iemand die GOED kan rijden, anders krijg je geen verzorgpaard."
Dus gaf ik de moed op, verbitterd als ik was, en wende mij af van de paardenwereld.
Ik bleef echter dromen over paarden.
Ik ging samenwonen met Peter, die hoorde mij altijd over paarden praten als ik ze zag.
Jarenlang heb ik door epilepsie en chronische vermoeidheid, en het feit dat ik was afgekeurd, last gehad van depressieve buien, ik bracht de tijd vrij passief door, had geen zin om iets te ondernemen.
Toen zei Peter: JIJ GAAT WEER OP PAARDRIJLES.
Ik zei dat kan niet, dat kunnen we niet betalen.
Hij zei dat kan wel, zo duur is dat niet.
Dus wij naar een manege.
Peter zag toen voor het eerst zijn vrouw op een paard zitten.
En krijg nou wat:
Dit was een totaal andere vrouw??
Ze straalde, ze was supergelukkig, ze lééfde weer.
Na een jaartje kreeg ik borstkanker. Maar ik werd niet depri, integendeel.
Zodra ik beter werd, zou ik zoeken wat ik altijd al had gewild: een verzorgpaard.
Tijdens de bestralingen al zat ik op internet te adverteren hihi. Mensen zoals Desiree, Nimber (Kim) en nog een paar kennen mij van de periode dat ik mijn eerste verzorgpaard had, dat duurde niet zo lang omdat die vrij dominant was en niets mee te beginnen, maar mijn tweede verzorgpaard heb ik anderhalf jaar gehad.
Nu ik voor de tweede keer kanker heb, heb ik weer reden tot een goed humeur, want ik ga weer een wens van mij realiseren.
Dit keer een eigen paard!
Over dit topic:
Als ik een keer niet gemotiveerd was om naar mijn verzorgpaard te gaan, dacht ik aan de tijd dat ik niet reed, de ZESTIEN jaar dat ik 'niet geleefd heb'.
Ik ben zo gelukkig in vergelijking met toen.
En allemaal dankzij mijn lieve man, degene die het ook nu mogelijk maakt om een eigen paard te onderhouden.
Hij die alleen maar gelukkig is als hij z'n Dorinepien ziet glunderen.
Dan is mijn motivatie weer top als ik aan al deze dingen denk...
En ik heb zo'n vermoeden:
degene die dit verhaal leest is ook weer gemotiveerd?