Geplaatst Ik reed weg bij Huub, degene bij wie ik in de bak mag rijden en tevens mijn wedstrijdmaatje, en meteen zat ze al bijna in de tuin van de buurman omdat ze schrok van opwaaiend zeil. Nou, dat ging net goed, dacht ik nog. Ik spoorde haar aan voor een drafje en zo draafden we over de weg. Al na een meter of 50 schrok ze helaas weer. Dit keer vermoedelijk van een eend die opvloog uit een sloot. Dit keer liep het echter minder goed af...Door het schrikken maakte Jildau zo´n spasme beweging en, mede doordat de straat afloopt op daar, glees ze onderuit naar de rechterkant. Met mij erop dus! Ik weet alleen nog dat de straat ineens erg dichtbij kwam....Jildau viel op mijn been en stond meteen weer op, ik bleef achter op de straat, met een nogal pijnlijk geplet gevoel.
Ook was ik met mijn hoofd op de straat geklapt, en liet ik nu net die dag vergeten zijn mijn cap op te zetten 
Gelukkig waren er meteen mensen ter plaatse die politie en ambulance belden. Ik kon even niet helder nadenken door de klap en had enorme pijn. Het enige waar ik maar aan kon denken was Jildau....die was gelukkig blijven staan op de plaats des onheils, zelf waarschijnlijk ook geschrokken van het voorval. Huub was snel ter plaatse en heeft Jildau naar huis gebracht. Pap kwam tegelijkertijd met de ambulance aan. Ik kreeg morfine tegen de pijn en werd nagekeken, waarbij ik gelukkig geen hersenletsel opgelopen bleek te hebben....ik werd naar het Beatrix ziekenhuis in Gorinchem gebracht. Daar werden foto´s gemaakt en bleek dat ik een scheurtje in dat kleine beenbot heb, ter hoogte van mijn enkel. 6 weken gips dus!
Thuis aangekomen besefte ik me pas dat ik nu erg gehandicapt ben de komende tijd...ik heb kalkgips, dus daar mag absoluut geen druk op komen omdat het breekt. Dat werd weer in bed liggen dus....gelukkig heb ik sinds vandaag een rolstoel, zodat ik ook weer kan internetten en een beetje rond kan rijden. Vandaag is de zwellig wel toegenomen en heb ik extra pijn aan mijn been, maar dat lijkt me niet meer dan normaal als je 600 kg. op je been hebt gekregen.
Dit is echt zo´n tegenslag voor me. Ik was net tegen een andere ziekte aan het vechten en dan komt dit erbij. Bovendien begon mijn modellencarriere net lekker te lopen, en kan ik die ook wel vaarwel zeggen voor de komende 6 weken. Net als het paardrijden. En dat zou al de tweede keer in zeer korte tijd zijn dat Jildau zo lang stil komt te staan. Dat brengt me op het volgende onderwerp: zou iemand Jildau voor 6 weken in huis kunnen nemen? Nogmaals 6 weken rust is namelijk niets voor zo´n pittige tante als Jildau en bovendien is de zorg voor twee paarden eigenlijk teveel voor mijn moeder...
Wat Jildau kan moet ik ook kunnen, zal Eileen wel gedacht hebben.. 
. Hopelijk heeft Gonda jullie toch nog kunnen helpen! Sterkte, hoor 
