Ik heb Givar bijna drie jaar geleden gekocht bij een handelaar. Hij was daar terecht gekomen nadat hij het manegewerk niet meer aankon Er was mij verteld dat hij naar de slacht zou gaan vanwege de pijn die hij zou hebben. Ik had hem acht jaar verzorgt op de manege; hij was mijn ziel en zaligheid. Natuurlijk ben je verdietig als je hoort dat hij een dag later afgemaakt zal worden, maar als je weet dat het dier zoveel pijn heeft kun je daar echt wel mee leven.
Het bleek echter dat hij niet naar de slacht was maar naar de handelaar, om doorverkocht te worden. Ik wilde, en kon dat eerst niet geloven. De mensen waar ik al bijna mijn hele leven, ook prive, over de vloer kwam deden me dat niet aan. Niets bleek minder waar, want toen wij (mijn vriend en ik) het bij de handelaar gingen checken, was dat het eerste paard dat ik voor de verkoop aangeboden kreeg.
Ik hoefde er geen seconde langer over na te denken en heb hem gekocht; weg spaargeld, en hallo kreupel en zielig paard.
Afijn om een lang verhaal nog korter te maken; nadat ik hem gekocht had, wilden we niets meer met de manege te maken hebben. Maar ik moets daar natuurlijk wel vertellen, wat er intussen gebeurd was en dat ik er stopte met rijden. Wat begon als een vrij redelijk gesprek, isl in een ordinaire scheldpartij geeindigd. Wij waren daar niet langer welkom, niet dat dat het probleem zo zeer was, maar ze hadden nog wel alle bij het paard horende stamboekpapieren in hun bezit. Maar dat kwam wel...
Givar hadden we inmiddels verhuisd naar een heerlijke stal bij mij in de buurt. Vlak bij de bossen en de duinen, met weiland en meer liefde dan hij ooit had durven hopen. In de maanden die volgenden ontpopte hij zich tot een paard dat weer vrolijk was, en nog belangrijker; pijnvrij. Ik heb hem heel in het begin dat ik hem had gekocht laten nakijken door een heel all-rounde dierenarts. Deze man is ook homeopaat, ostheopaat en wat al niet meer. Mijn paard had inderdaad veel pijn, maar niet waar we dachten dat hij pijn had. Hij had om te beginnen ontstoken nieren, en last van een vastzittend schouder en atlasgewicht. Aan het einde van de daarop volgende behandelingen was het een heel ander paard geworden. Hij bleek in geen geval kreupel.
Voor de zekerheid hebben we hem toch maar meegenomen naar Utrecht voor een kreupelheidsonderzoek. conclusie; niets met hem aan de hand. Hij heeft enkel last van een steile hoefstand en een wat korte koot. Ook daar was snel een oploissing voor gevonden; beslag met een flinke opzet en zooltjes met silliconen.
Nu drie jaar later, gaat het zo goed met Givar dat ik er serieus over nadenk om met hem endurance te starten. Maar ja, voor een startbewijs zjijn papieren nodig, en die had ik niet. We hadden al meerdere pogingen gedaan bij de manege, maar alle aangetekende brieven bleven terugkomen, en telefoontjes werden niet beantwoord.
Ik had mezelf vorgenomen, om op mijn verjaardag iedereen een bijdrage voor het goede doel te laten doen. Uiteraard was dit goede het in orde maken van de papieren die bij mijn paard horen.
Hoe groot was de verassing toen ik op de ochtend van mijn verjaardag (4 maart j.l.) een fotolijst met daarin het stamboekpapier van Givar kreeg. Tranen met tuiten uiteraard van mijn kant. Toen ik van de schrik bekomen was hoorde ik wat zich al maanden had afgespeeld. Mijn zusje is vanaf november vorig jaar bezig geweest met het KWPN. De enige dwarsliggende factor binnen het verhaal was de manegehoudster die weigerde om haar handtekening te zetten zodat we een duplicaat konden aanvragen. Nadat het WPN haar toch heeft weten te overtuigen is de bal verder gaan rollen. In het geheim, achter mijn rug om, zijn er manen getrokken voor een DNA-analyse, zijn er foto's van Givar gemaakt voor indentificatie, en zijn er wel honderd telefoongesprekken en brieven over en weer gegaan tusen mijn thuisfront en het KWPN.
Het resultaat is geweldig: eindelijk ben ik officieel eigenaar van Givar. Nou ja Givar? Volgens zijn papier is zijn echte naam Fernando. Wie had dat ooit gedacht. Ik wist dat Givar zijn officiele naam niet kon zijn, omdat dat niet klopte met zijn geboortejaar. (die informatie had ik dus wel al jaren; zijn geboortedatum en zijn afstamming)
Hoe mooi zijn nieuwe naam ook is, voor mij blijft hij Givar. Eindelijk is er een eind gekomen aan drie jaar lang touwtrekken tussen mensen die mij het nieuwe geluk van mijn paard niet gunnen, en ons.
Givar is nu 17, en zoals het er nu uitziet, kan hij echt nog heel wat jaartjes mee. We zullen zien wat de toekomst ons zal brengen. Dit hoofdstuk is nu afgesloten, ben benieuwd wat er zal volgen.....
Namens deze weg wil ik ook iedereen bedanken die zijn steentje heeft bijgedragen aan het fantastische verjaardagskado ooit!!!!
