Geplaatst 
Ik heb jarenlang gereden, ik ben nooit supergoed geweest, en ik ben er ook gigantisch vaak afgevallen. Ik ben begonnen op een ondeugende shetlander waar ik wel eens 5 keer in een les vanaf ben gevallen, maar dat maakte niks uit want het was mn lievelingspony en het hield het juist spannend.
daarna reed ik jarenlang op verschillende pony's zoals tornado. Dat werd mn eerste verzorgpony, en hoewel het een manegepony was en ik er niks voor terugkreeg kwam ik trouw elke dag poetsen, tuig verzorgen en drink en voerbak schoonmaken. Maar helaas tornado was al tegen de 30 en ik heb maar een jaar voor haar kunnen zorgen voordat ze naar de slager moest. Hier ben ik een half jaar lang heel erg vrdrietig van geweest. Daarna leerde ik op een schimmeltje rijden, ze was een geweldig leerpony. Ik wilde haar ook graag verzorgen en met een ander meisje dat haar al verzorgde maar niet alle dagen, hadden we afgesproken dat ik op de dagen kwam dat zij niet kwam en dat was erg gezellig. Als ik zin had om naar de manege te gaan op 'haar'dagen dan deed ik een ander paard of pony. Prima geregeld voor een hele tijd, totdat er opeens een derde meisje bijkwam dat haar steeds snel ging poetsen voordat ik uit school was. Het had weinig nut meer om te komen voor mij dus ik kwam alleen nog maar voor de gezelligheid en voor mn lessen. Ik mocht bijna elke week op haar rijden en het was een geweldig dier. Als je even aan haar gewend bent dan kon je haar echt onzichtbaar sturen. Soms dacht ik dat ze gedachten kon lezen want we waren zo op elkaar ingespeeld dat dat echt zo leek.
Maar helaas, de manege werd verkocht en de gezelligheid verdween en er kwam een tang voor in de plaats die door de stallen liep te patrouilleren. Achteraf heb ik er nog steeds half om half spijt van maar ik ben weggegaan. Een paar maandjes heb ik niet gereden en in die paar maandjes is dat lieve schimmeltje verkocht. Of ze naar de slager was of naar een nieuwe eigenaar weet ik nog steeds niet. Ik had graag nog eens op haar gereden voor het laatst, maar de nieuwe manegehoudster wilde dat niet.
In tussentijd heb ik een jaar lang mijn draai gevonden op ene manege waar ze westernles gaven op connemara pony's. Dat was helemaal wat ik leuk vond. Niet teveel serieus gedoe maar gewoon af en toe wat anders doen. Meestal deden we de helft van de les de dressuur achtige western. De andere helft deden we hele leuke dingen zoals tonnenrace, slalomrace, paardenvoetbal(!) zonder zadel rijden.
Helemaal het einde was dat en precies wat ik wilde.Maarja op het begin waren er nog 6 mensen daarna 5 en op het laatst waren er gemiddeld twee mensen over omdat er een grote professionelere westernmanege vlak in de buurt zat en werd de westernles opgeheven.
Toen heb ik er een kwart jaartje in de gewone les gereden maar dat was echt een drama, de instructrice liep te schreeuwen tegen kleine kinderen en alles. Okee dat je boos wordt af en toe, lijkt me logisch, maar die mevrouw had niet echt door dat het een sport is die je voor de lol doet.
Op het laatst liep ik terug naar de bus en liepen er jongetjes me met een mes te bedreigen. Ik moest een uur heen en een uur terug met het openbaar vervoer reizen, en dit was niet meer waar ik het voor over had. Ik besloot weer op zoek te gaan naar een andere manege en dat is die waar ik voor het laatst gereden heb.
Ik vond het wel leuk maar paardrijden was niet meer wat ik altijd zo graag deed, de paardenliefde koelde langzaam en op een dag werd ik eraf geworpen door het liefste paard van stal dat ik door en door vertrouwde.
Ik ben er wel weer op geklommen maar kon niet draven van de zere rug. Ik heb de les uitgezeten in stap omdat ik niet bang wilde worden maar dat is toch gebeurd. 3 weken erna had ik last van mijn rug en de vierde week ben ik weer begonnen en toen was het kwaad al gedaan. Ik voelde me stikonveilig op het paard waar ik opzat en had de hele tijd bij elke beweging het idee dat hij er weer vandoor zou gaan.
Ik heb het een paar weken geprobeerd en ben toen weer een paar weken niet geweest omdat ik het niet zo leuk meer, en eigenlijk eng vond. Toen ik weer kwam hadden ze me niet ingedeeld en had ik de keus tussen het moeilijkste paard van stal en een paard wat ik totaal niet kende.
Die keus was niet moeilijk voor iemand die bang is. Het vreemde paard, maar het vreemde paard bleek niet zo rustig te zijn als dat ik hoopte. Ik kreeg haar gewoon niet meer terug in stap op het begin en ze sprong een paar keer opzij en ik dacht echt dit was een domme keus en ik stap af. Ik heb de les uitgereden en op het laatst heb ik zelfs heel even met haar gedraafd totdat ze er weer vandoor wilde gaan. Toen heb ik dus de knoop doorgehakt en ben ik ermee gestopt. Ik ben te bang geworden om gewoon te draven op een zeer voorwaarts paard dat verder heel lief is.
Het plezier is ook weg. Een jaar geleden had ik niet kunnen geloven dat ik er mee zou stoppen en niet meer gek van paardrijden zou zijn. meer dan 12 jaar heb ik in voor en tegenspoed plezier eraan beleefd.
Nu ben ik dus gestopt en ik vind het erg jammer dat ik bang geworden ben.
Ik vind paarden nog wel leuk van de grond trouwens
Ga op zoek naar een lieve verzorg pony/paard en ga alles gewoon rustig op nieuw opbouwen. Je hoeft toch niet altijd te rijden. Met het verzorgen zal er een hoop vertrouwen terug komen. en wie weet is er idd een bokker die jou over je angst heen zal helpen. Nou veel succes. en als je eenmaal besmet ben met het paarden virus dan kom je er nooit meer vanaf. 
