Het was nog even spannend of het door zou gaan, want Isard was zo vriendelijk om zaterdagmiddag vlakvoor de les op Christa's voet te gaan staan.... Die les van haar ging dus niet door: voet was twee keer zo dik en lekker blauw.
Gelukkig bleek zondag dat het allemaal wel meeviel met die voet, dus wij gingen op pad.
Beide paarden zijn wel eens op het strand geweest, alleen ik niet met Toon, Toon wel zonder mij! Hij schijnt dat fantastisch te vinden, volgens zijn vorige eigenaar.
Het is best een eindje rijden vanaf stal en de ruiterpaden waren in het park en het bos zo slecht, dat we over het fietspad gereden hebben en dus een heel eind alleen maar hebben kunnen stappen.
Toen we een flinke kruising over moesten steken zag Toon het niet meer zitten: we waren veel te ver weg van huis!
Hij wou geen meter meer verder. Oké, ik eraf, doe ik wel vaker als hij niet over een bruggetje durft of zo, weg over gestoken en toen bij een rustig stukje weer proberen op te stijgen... Die poging heb ik maar snel gestaakt, want Toon was nog erg mans aan het doen en ik zag mezelf al hangend in 1 stijgbeugel terug naar stal scheuren... 
Dus nog maar een kilometer of zo er naast gelopen, Toon leek wel een hengst: enorme hals erop, grote ogen, snurken, snuiven en dansen!!
Uiteindelijk kon ik nog steeds niet opstijgen en moest er een boswachter aan te pas komen om Toon vast te houden... Wat een afgang zeg!! Schaamde me halfdood! Die man zal ook wel gedacht hebben... stelletje theemutsen! 
Nou Truus zat op haar paard en daar gingen we! Eindelijk de duinen in: mijn god wat was dat stuk mul!!!! En Toon nog steeds dansen en swingen, de schuimvlokken vlogen in het rond, zo driftig was hij op zijn bit aan het kauwen. Isard was ondertussen ook helemaal van de kook door dat belachelijke gedoe van mijn normaal gesproken zeer koudbloedige Toontje, dus nu hadden we twee van die huppeldingen...
Na tot twee keer toe bijna in het prikkeldraad te zijn beland door plotseling tevoorschijn komende joggers, besloten we om maar om te keren. De paarden waren duidelijk compleet over hun theewater en dan vonden we het niet verantwoord om nog verder te gaan. We moeten tenslotte ook nog een stuk door Egmond aan Zee met allemaal mensen, kinderen, honden, fietsen, zeilboten die op de straat liggen...
Dit was even genoeg voor Klef en Kleef: we moeten dus duidelijk gaan oefenen in het rijden op vreemd terrein, want Toon vindt dat erg spannend en durft dan eigenlijk gewoon niet verder. De arme ziel heeft ook nog niet zoveel gezien in zijn leven: zes jaar lang een binnenbak en daarna wel rondjes park en Heiloo met mij, maar we zijn nog niet echt ver geweest.
Grappig dat ik nu het toch aanwezige temperament van Toon ontdekt heb! Ik wist niet eens dat hij dat had!
Jammer genoeg geen strand gezien, maar dat houden we dus nog te goed, we waren waarschijnlijk te optimistisch....
