Toen ik hoorde dat ik Brando moest laten inslapen vond ik dat heel moeilijk. Heb er ook heel veel om gehuild . Donderdag 22 november zal ik ook nooit vergeten. Dat was dus namelijk de dag dat ik Brando heb laten inslapen. Die dag heb ik ook veel gehuid. Daarna alleen helemaal niet meer. Voel me eigelijk opgelucht. Ik heb iets goeds voor hem kunnen beslissen. Hij hoeft nooit meer pijn te hebben. Is het niet raar dat ik opgelucht ben? Dat ik er niet meer om gehuild heb? Ik weet dat ik het vast nog wel moeilijk ga krijgen (nu een beetje, terwijl ik het opschrijf). Maar ik weet ook dat hij verder een heel goed leven heeft gehad en dat ik hem nooit zal vergeten!