Ik vraag me af:wat waar en hoe?
Ik weet niet wat ik kan verwachten.
Rustig Jes,hou rustig die gedachten.
Eenmaal daar aangekomen.
Lijkt het alsof ik zit te dromen.
Het lijkt allemaal niet echt.
Je doet er goed aan, wordt gezegt.
Door de gangen heen, hoor je alles weerklinken.
Dan voel ik mezelf eventjes wegzinken.
Als in slowmotion loop ik de operatiezaal binnen.
Ik praat tegen je in korte zinnen.
Ik ben er wel en toch weer niet.
Ik zit in jou en voel verdriet.
Ik laat je nooit in de steek,heb ik gezegt.
Die woorden heb ik dus niet goed weerlegt.
Te redden ben je helaas niet meer.
Meisje toch het doet zo zeer.
Je kaarsje zal nu doven gaan.
Maar in mijn hart blijf je voortbestaan.
Lieve Ariadne deze beslissing was het waard.
Ik heb je hiermee voor nog meer lijden bespaard.
Dan volgt het afscheid.
In 1 klap terug in de werkelijkheid.
Ik praat tegen je steeds zachter.
En dan,in een vreemde omgeving laat ik je achter.
Mijn lieve meisje,ik was 15 jaar zo met je bevriend.
Had dit nooit verwacht,jij heb dit niet verdiend.
RUST ZACHT,IK ZAL JE NOOIT VERGETEN!!!!!
JE VRIENDIN.
Dit gedicht is ter nagedachtenis aan mijn lieve pony.
In de nacht van 23 op 24 november 1999 is mijn lieve pony plotseling gestorven aan een koliek.
Op de operatietafel is ze ingeslapen omdat verder leven een lijdensweg zou gaan worden.
Die datum komt weer dichtbij en dat blijft moeilijk.
Je beleeft het iedere keer weer.
Hoewel het verdriet in de loop der tijd verminderd,blijft de beruchte datum pijn doen.
Ariadne ik mis je meisje en nogmaals bedankt voor al die mooie jaren waarin jij mij veel heb geleerd
.Smousje
. 
.