Wat ik vaak hoor van mensen en wat ik vroeger ook zelf ervaren heb is het volgende:
Ruiters die op manegepaarden manegelessen volgen voelen zich vaak met de nek aangekeken door de zogeheten pensionklanten met eigen paarden. Laatstgenoemde komen vaak arrogant over en zullen niet gauw een praatje maken met de ´manegeklanten´. Vaak hebben de laatste het gevoel te min te zijn omdat zij niet in het bezit zijn van een eigen paard. Ik heb me hier ook vaak aan geergerd, juist omdat er door deze mensen minstens net zoveel om paarden wordt geven en het net zo goed hun hobby is. Vaak hebben zij alleen niet de middelen of tijd om een eigen paard te houden.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en meningen hierover?