Geplaatst Voor de mensen die het gemist hebben, ik heb een borderline persoonlijkheidsstroornis
Het afscheid was erg leuk. 's morgens gebak en ik heb een leuk cadeau gekregen. Een soort van vaas met een bloem erin en een kaars die erboven kan drijven. En natuurlijk een mooie kaart met lieve teksten erin. Ook van de therapeuten kreeg ik een (zelfgemaakte kaart). Ik had zelf een kaartje met persoonlijke gedichtjes aan iedereen in de groep gegeven. Zelf gemaakt en dat vond iedereen leuk maar confronterend.(toch wel een beetje mensenkennis
) Best ontroerend moment eigenlijk. Later zijn er zelfs wat traantjes gelaten. Ze gaan me missen zeiden ze. Nou ik hen ook, hoor!'s middags had de groep een lekker lunch geregeld. Met broodjes en allerlei verse salades. Lekker!
Heel toepasselijk kwam net het liedje van marco Borsato (afscheid nemen bestaat niet) op de radio. Even een moment van stilte..En toen was het moment om echt te gaan. Spullen ingepakt, iedereen nog een kus en een knuffel gegeven. Ik heb er toch ruim een jaar lief en leed mee gedeeld. Diepe dalen heb ik gekend. Maar ik ben nu sterker dan ooit en ik kan er tegen aan!
Life! Here i come!
Ik heb een evaluatie geschreven aan het einde. Die zal ik hier ook neerzetten.
Toen ik werd opgenomen wist ik niet precies waar ik last van had, maar het was duidelijk dat ik niet goed kon functioneren in het dagelijks leven. Ik was een beetje de draad kwijt en wist niet hoe ik verder moest.
Tijdens de opname ben ik door diepe dalen gegaan. Maar ik heb mezelf beter leren kennen en geleerd hoe ik de dingen het beste kan aanpakken. Daardoor kon ik crisissen beter zien aankomen en daardoor er iets aan doen.
Als eerste heb ik geleerd om bij mezelf te voelen waar ik last van heb. Ik sprak de dingen echter nog niet uit. Ik ben met kleine stapjes begonnen om te vertellen waar ik mee zat. Ook dingen die me irriteerden. Ik heb toen ook geleerd dat ik niet kan verwachten dat een ander meteen daar op reageert c.q veranderd. Met andere woorden; Ik vertel de dingen zodat mensen weten waar ik mee zit. Maar wat ze er mee doen....
Ik ging dus niet meer zo diep nadenken wat de ander wel niet zou denken of hoe een ander ergens op zou reageren. Dus is die persoon zijn pakkie aan. Ik blijf wel in contact, maar voel me minder verantwoordelijk. Door te delen wist een ander ook waar ik mee bezig was en daardoor verloopt het contact beter. Ik laat irritaties niet meer zo hoog oplopen, maar zeg het meteen. Ik laat het dus niet doorsudderen en dan ineens baf legde ik het bij een ander neer. Wat die persoon niet kan begrijpen, waardoor ik me weer onbegrepen voel etc, etc.
Verder heb ik geleerd dat structuur erg belangrijk is. Als ik weet wat ik moet doen en wanneer dan is het allemaal niet zo'n enorme berg waar ik tegen op zie. Het is beter doseerbaar. Op tijd rust nemen, en tijd voor mezelf, vind ik erg belangrijk.
Ook zag ik veel zaken erg zwart-wit. Dat is nog steeds zo, maar steeds vaker kan ik het bij mezelf herkennen, en dat gevoel dus tegenspreken.
Door de Linehan-training heb ik veel vaardigheden geleerd. Maar ook zeker in het contact met de groep. Niet invullen voor een ander is er wel ingestampt de laatse weken. Ik ben wel flexibeler geworden. Ik kan tenslotte alleen mezelf veranderen en niet een ander!
Al met al heb ik meer vertrouwen gekregen in mezelf. Ik weet hoe ik dingen kan aanpakken. En als ik het niet weet hoef ik het niet alleen te doen. Dit is beter dan maar mooi weer blijven spelen totdat, voor anderen totaal onverwacht, ik in een crisis zit.
Ben erg blij voor je! 
