Gisteren ben ik met Razinda naar Emmeloord geweest voor een second opinion. Ik wilde bijna afbellen want ik was doodmoe en ik had helemaal geen zin. Maar toch gegaan, samen met een goede vriend. We moesten er om 11 uur zijn en wilden om 9 uur vertrekken, maar dat werd half 10 omdat hij in de file stond.
We gingen via Enkhuizen omdat je anders ontzettend in de file staat. Razinda liep voetje voor voetje achter me aan de trailer in, ze wilde niet echt graag. Volgende keer dat ik met haar met de trailer weg ga, ga ik iets 'leuks' doen heb ik besloten, want iedere keer dat ze in de trailer moet, eindigt ze in een kliniek. Niet leuk voor haar dus. We waren gelukkig stipt om 11 uur bij de kliniek.
Wat is het daar mooi zeg, heel anders vergeleken bij Utrecht, dit ziet er meer uit als een luxe pensionstal ofzo. We moesten even wachten en terwijl we in de wachtruimte zaten met mijn rontgenfoto's + CT scans, zag ik ineens dat de arts van de kliniek in Utrecht, die Razinda vorige maand nog behandeld had, daar ook rondliep!!
Ik kon wel door de grond zakken, hij had me natuurlijk al snel gezien en ik schaamde me kapot, en voelde me heel schuldig. Die vriend die mee was, moest wel lachen, en zei dat dat alleen mij kan overkomen! Het ergste was nog, dat hij bij de hele behandeling van Razinda bleef!!! Oh wat voelde ik me daar rot over. Ik had het liefst willen omdraaien en naar huis willen gaan.
Razinda werd eerst gesedeerd en er werd in haar mond gekeken. Met zijn vieren stonden we aan haar hoofd te trekken, ik had de praam vast, mijn vriend moest haar tong vasthouden, de arts die haar behandelde bekeek haar mond en de arts uit Utrecht hielp daarbij.
Later die dag gingen ze ook nog foto's maken. Ik mocht daar niet bij blijven en ik moest Razinda uit handen geven en in de wachtruimte gaan zitten wachten. Vreselijk vond ik dat. Dit keer was ze zo versuft dat ze amper op haar benen kon staan en we voetje voor voetje naar de trailer liepen.
Maar om een lang verhaal kort te maken; de arts gaat nog overleggen en laat me volgende week weten wat hij er van denkt. We hebben wel het een en ander besproken. Ook hij zegt dat domweg die bult weghalen geen optie is, dat kan gewoon niet. Wat er verder mogelijk is gaat hij dus uitzoeken. Waar ik wel van schrok is dat er kleine tumoren zitten of kunnen zitten, dat begreep ik niet helemaal, die nu nog goedaardig zijn maar ook rare dingen kunnen gaan doen in de toekomst.
Maar ik heb mijn beslissing al gemaakt eigenlijk, ik laat er niets aan doen. Geen klinieken en artsen en prikken meer voor Razinda, het is genoeg geweest. Mijn hart brak toen ik haar daar zo zag, ze hoeft dit niet meer.