het is eigenlijk niet mijn veulen, maar van de eigenaresse waar ik op stal sta, maar mijn moeder en ik zijn er altijd mee bezig geweest, omdat we vonden dat er met boerenpaarden toch soms nog bruut wordt omgegaan.. Dus wij proberen van hem voetjes te leren geven, halster aan, halster uit, ermee gaan wandelen. Hij was zo braaf en zo een knuffelbeer (toch raar voor een hengst die toch al wat streke zou moete gehad hebben). Het erge hieraan vind ik dat hij in mijn armen gestorven is(ik heb hem zien lijden en erg zien lijden). Mijn hand lag voor zijn neusje en ik voelde echt hoe hij zijn laatste adem uitblies