Ik hoorde vandaag dat Verona ineens heel erg veel last heeft van haar Artrhose. Ze kan niet meer rijden. Ze mag alleen maar wandelen. Over 3 a 4 weken moet ze weer naar Utrecht om nog een keer een controle en een definitieve uitslag.
Volgens de DA kan het heel erg goed zijn dat ze binnenkort aan de pijnstillers moet en verschillende operaties die waarschijnlijk toch niet helpen. Arm beest, ze heeft nu veel pijn tijdens het draven dus ze kan alleen maar stappen en op de wei.
Maar zodra ze aan de pijnstillers moet is het einde verhaal. Daar ben ik het 100000000000% mee eens. "handelen voor het paard" is mijn motto.
Maar het rare is, okal is Verona niet van ons, ik ben heel erg gehecht aan Verona. Sinds dat ze me heeft laten blijken dat ze mee 100% vertrouwd ben ik helemaal weg van haar. Ze hinnekt als ik eraan kom. Ze blijft liggen als ik eraan kom, ik mag haar neus inwrijven en ik mag haar aaien als ze eet. Toen ik het hoorde sprongen de tranen in mijn ogen.
Over 3 a 4 weken weten we wat de bedoeling is, tot dan geniet ik van haar elke minuut, ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Niemand eigenlijk. Ik wou dit effe kwijt, omdat ik het niet tegen mijn ouders durf te zeggen, die begrijpen denk ik niet wat ik voel voor Verona.