ik heb het zelfde gehad.. mijn ouwtje was vaak kreupel en er kwam een tijd dat hij moest gaan.. Elke keer weer als ie kreupel was dahct ik "nu is het gebeurt" huilen tranen gieren brullen.. en dat jaren lang..

Toen hij 31 was en zijn beentje het echt niet meer hielt heb ik de besslissing genomen hem in te slapen,Voor dat hij ingeslapen werd ik heb er weken om gehuild en kon niet naar een foto kijken of aan hem denken zonder in tranen te schieten.
Toen het eenmaal gebeurt was , was ik rustig, kon over hem praten naar foto's kijken zonder te huilen.. ik was "blij" dat het eindelijk gebeurt was.. geen stres meer , geen pijn voor t beesje.. Ondanks dat ik hem heel erg miste was ik er blij mee dat het gebeurt was..

mischien is het bij jou het zelfde...