Toen mijn pony overleed wilde ik niets meer. Ik had uiteraard onwijs veel verdriet om hem en miste hem, maar ik miste ook gewoon mijn bezigheid. Ik werd echt gek. Ik miste het vreselijk. Ik miste Dribbel , maar daar los van dus ook gewoon dat paardengebeuren..
En de gewoonte. Ik had de eerste dagen ook steeds het gevoel van 'ik moet nog naar stal' maar al snel ging dat dan weer over op 'ohnee..
'Regelmatig wilde ik ook zeggen 'ik ga naar drib!' of ik dacht gewoon sochtends (had toen toch vakantie) ik doe vast deze oude broek aan, voor als ik zo naar stal ga..
Dat was zo frustrerend. Ik leek wel echt gek te worden
Daarom al snel opzoek gegaan naar een andere pony, zij kwam dan ook al na een maand en daar heb ik geen spijt van, ze heeft me gigantisch geholpen. Ze heeft alleen in het begin nog regelmatig de naam Dribbel moeten horen, en thuis ook.. Als ik naar stal ging zei ik nog steeds 'ik ga naar dri .. uhh .. stal! ''
Nu kan ik ook alleen in het weekend naar mijn pony, en ik kan je zeggen, ik mis haar vreselijk! Echt niet leuk meer
