Loena schreef:Ik ben het er mee eens dat een paard consequent gereden moet worden.
... maar als ik het zo lees, heeft diegene zijn agressie op het beest afgereageerd.
En dat is iets dat niemand kan weten omdat we het paard zijn achtergrond niet kennen. Kawa heeft gelijk, in die zin dat er soms echt van die poedersuiker rondlopen die menen dat zij de baas zijn(al dan niet door aangeboren gedrag of verkeerde opleiding) en je alle kanten van de bak laten zien. In dit geval moet een paard zelfs aangepakt worden, want als je er niets aan doet word het nog erger. Ik heb het zelf niet zo lang geleden meegemaakt met Prima. Toen ik aan het rijden was, verschoot zij zich van iets en sprong weg. Maar toen ik haar stilzette, begon het te druppelen en heb ik na haar vlug uitgestapt te hebben op stal. zonder dat het mijn bedoeling was, had ik zij waarschijnlijk dit afstappen gekoppeld met haar vervelend gedrag.
en wat kreeg ik de volgende keer? toen Prima vond dat ze genoeg had gewerkt, bok. maar toen ben ik niet afgestapt, heb haar een flinke schop gegeven en doorgegeven. en iedere keer als ze iets in de aard van bokken probeerde, schop en terug door. Totdat ze doorkreeg dat hoe meer zij bokte, hoe harder en intensiever ze moest werken. en na een minuut of vijf was het probleem uit de wereld.
ook met Evita heb ik dit aan de hand gehad, in de vorm van een schrikpaard. In het begin had ze namelijk altijd schrik in 1 bepaalde hoek, en ik, die vroeger al helemaal geen held was ( ) ontwijkte liever die plaats. Dit had als resultaat dat ze iedere maar ook iedere keer, ookal was er niets of niemand, niet meer voorbij die hoek wou komen. Totdat ik mij vermande, een flinke tik en door, rent ze weg, gewoon omdraaien, weer een tik en door. en ja hoor, waarempel, opeens waren alle lelijke kabouters verdwenen en na een paar keren zo te moeten reageren heb ik er sindsdien nooit last meer van gehad.
en op manegepaarden ken ik ook zo nog voorbeelden van paarden soms 'doen alsof' ze iets niet snappen of kennen, gewoon om van het werk af te geraken.
Als de ruiter er 100% zeker van is dat het paard pure komedie speelt, dat is het correct dat hij het paard een tik geeft, maar dit wil niet zeggen dat hij bezig moet blijven. Enkele malen is voldoende, dan weet het paard genoeg.
Maar als het puur uit woede van de ruiter zelf was omdat het paard echt bang had, kan ik het niet goedkeuren. Op zulke momenten zou je juist je paard vertrouwen moeten geven en niet straffen. Zo een paard heb ik zelf gehad, eentje die voor alles waar het angst voor had werd afgeslaan, en ik zweer je, het heeft een jaar geduurt voor ie op een zweep reageerde zonder rare paniekerige sprongen. En toen ik een keer hem op wedstrijd had gepakt, zag een man die de vorige eigenaren had gekent mij bezig. Hij stond letterlijk met zijn mond vol tanden toen hij zag dat een (toen)13-jarige meisje dat paard aankon. Want volgens hem werd dat paard door 3 verschillende ruiters(verkeerd) gereden, en geen 1 durfde op het laatste er nog op kruipen.