De organisator van de stichting Dream Foundation (dat is een stichting voor mensen die nog minder dan 12 maanden te leven hebben, en die nog 1 laatste droom hebben) had mijn instructrice gebeld, want er was een meisje die nog minder als 12 weken te leven had, en ze had nog 1 droom: een Z dressuur paard, in actie en training te zien. Dus die organisator had gevraagt of zij wou rijden voor haar.
Natuurlijk wou ze dat. Toen had ze mij gevraagt of ik ook reed op een van haar paarden. We hadden afgesproken dat mn instructrice een kur op muziek voor haar reed, en dat ik gewoon even een paard reed, zodat het meisje er zelf ook even op kon zitten.
Dus die vrijdag hadden wij met dat meisje afgesproken op de pijnhorst in st. Oedenrode. Er kwam eerst een journalist van het eindhovens dagblad, en toen een filmploeg, en toen kwam zij pas. Ze had twee kinderen bij. Mn instructrice reed een kur op muziek voor haar, en ze stond helemaal te stralen. Toen vroeg mn instructrice of ze even op het paard wou zitten waar ik op zat. Maar dat kon ze niet vanwege last van haar lies. Haar zoontjes hebben er wel even opgereden, ( gewoon aan de hand gestapt) En daarna kregen hun zoontjes een PONY geschonken!
Dus het was best wel emotioneel, en toen nam ze van ons afscheid, en ik en mn instructrice moesten bijna een traantje wegpinken, want je weet dat je haar niet meer terug zal zien, en dat is een heel raar idee.
Later stond het in het eindhovensdagblad van Zaterdag!!! Met foto!!!
goh, wat triest, nog minder dan 12 weken te leven, en 2 kinderen die ze achter laat. dat moet inderdaad aangrijpend zijn. Welke paarden hadden jullie bij?
Wij zeiden in de auto nog tegen elkaar:"Ik ga niet huilen hoor..." Mn instructrice ook:"nee, ik ook niet..." Bij de gedachte eraan moest je al bijna huilen. Het was zo triest en tegelijk vrolijk....