En ik heb spijt!! Ik wilde eigenlijk gaan rijden, maar het stormde nogal en ze waren ook nog bezig met wapperende zeilen dus ik ben voor de zekerheid maar gaan longeren. Ik heb haar voor het eerst bijgezet, om haar toch weer even wat nieuws te leren.
Eerst linksom en rechtsom gewoon gelongeerd. Ik vond haar iets minder fijn lopen, niet zo die staart lekker dragen, en ze was ook niet zo lekker voorwaarts. Ze was zondag gigantisch onderuit gegaan toen ze was ontsnapt naar een ander weiland, misschien dat ze daarvan iets stijf was?
Toen de bijzetjes eraan. Ik had ze echt ontzettend los, en aan de zijkant vast gemaakt, omdat ze het misschien eng kon vinden als het tussen haar benen zat. Ze vond het niet leuk, opeens die druk aan haar bit, ze ging trekken en schrok daarvan dat ze een paar keer omhoog kwam en alsmaar naar achteren ging lopen. Maar ik kreeg haar voorwaarts en toen ging het eigenlijk heel goed. Ze had nog 1 keer dat ze schrok en op de rem sloeg en omhoog ging, maar verder was ze wel lekker op het bit aan het kauwen, en ze ging ook rond lopen. Die bijzetjes hingen echt in boogjes, ze hield haar hals dus wat opgekropt. Maar ze had wel hele stukken waarin ze mooi ontspande. De schuimvlokken vlogen rond!
Toen de andere hand, ook hier kwam ze heel erg in verzet en ze kwam 1 keer ontzettend hoog. Maar ik kreeg haar weer naar voren en ook hier kon ze eindelijk ontspannen. Ik heb alleen gedraafd en gestapt. Op het moment dat ze ontspande ben ik gestopt. Op zich ging het dus wel redelijk goed.
Maar ik voelde me zo gruwelijk schuldig!! Stom he! Ik had echt zoiets van: wat heb ik gedaan, mijn arme meissie! Ik heb haar de rest van de avond geknuffeld. Ik hoop zo dat ik haar mondje niet heb verpest, of haar vertrouwen in mij heb geschaad. Ik hoop dat jullie dit schuldgevoel enigszins uit mijn hoofd kunnen praten!