Om 1100 uur heb ik een afspraak bij de smid. Nee niet voor een van die van mij, maar voor die pony met het gekartelde hoefbeentje van een stalgenoot.
Ik vind het gewoon zielig dat het beessie aan zijn lot wordt overgelaten. De smid kan hem niet alleen doen, daar is ie te druk voor, dus help ik hem toch maar. Ondanks de ruzies die ik met de eigenaars heb door de pony en waarschijnlijk de woorden die hier weer uit zullen ontstaan. De mensen op stal verklaren mij toch al voor gek, dus dit kan er dan ook wel bij. Ik hoop voor die pony dat hij nu minder last van zijn benen zal krijgen als hij eenmaal op die ijzers staat.