Onder de hier hoogst betrouwbare ochtendzon stroomopwaards de rivier gevolgt en onderweg lekker van de bramen en vijgen gesnoept. Geeft mij altijd een heel 'stoer' gevoel om al etend met de ene hand en de teugels in de andere tegen de hellingen op te galopperen.
Vlakbij de bron dwarsveldend overgestoken naar de andere bergrug tot we weer een rivierloop tegenkwamen. Op deze helling is alles nu drooggevallen en met wat zoeken is altijd wel een doorsteek te vinden. De eerste bedding ging perfect, maar de volgende had ze minder zin in. Was ook inderdaad wel wat erg diep en er lagen verschillende takken waardoor ze het idee kreeg dat de bodem niet stevig was. Omdat er ook nog eens net een olijfboom overhing kon ik niet lekker ontspannen manouveren en dus ben ik afgestegen om haar wat meer vertrouwen te geven. Eerst de langste takken weggetrokken en daarna liep ze heel lief met me mee en tudden de smalle rostopening aan de overkant door. Erg lief en tijd om weer op te stappen. Zakt het zadel weg! Ik was echter al tever overdwars om weer terug te stappen en breng dus mijn gewicht omlaag. Lig je dwars over het zadel en dat geeft je tijd om rustig door te gaan of gecontroleerd af te stappen. Niet dus, want Arabella stapt door het gekraak van het zadel rond, waardoor ik heuvelafwaards kom te liggen en doorschuif met met hoofd naar beneden, mijn gedraaide voet hierdoor uiteraard in de beugel blijft hangen terwijl Arabella steeds nerveuzer wordt. Langzaam zak ik over het zadel tussen haar benen bungelend naar beneden. Inmiddels is ze zover doorgehuppeld dat ik aan de bovenzijde van de helling hang waardoor ik mijn voet uit de beugel kan schoppen en op mijn rug pál onder haar buik plof. Met een spartelende baas onder haar buik en een krakend zadel op haar flank stapt ze meer dan een beetje in de war druk rond maar weet desondanks te vermijden op me te staan. Echt onvoorstelbaar. Ik krijg wel een paar schampen mee van hoeven die vlak over me heen scheren en als ze het rit aanneemt stapt ze net niet helemaal náást mijn enkel. Ze is niet in paniek, maar 'door het zadel achtervolgd' ook niet terug te roepen en ik zie haar twijfelend haar weg zoekend tussen de olijfbomen verdwijnen.
Als ik overeind en achter haar aan strompel hoor ik van verschillende kant de boeren al aanrennen. 'Nee, ik ben in orde, maar mijn paard...' "Is naar beneden, maar maak je geen zorgen."en ik zie vóór me twee autos als kometen de helling afrazen. Ik denk nog even '...idioten, pas op dat loslopende paard' maar daar waren ze nu net al voor me achteraan
Nog geen tweehonderd meter naar beneden zie ik een man op zijn rug door een greppel rollen zonder de teugels van Arabella los te laten. Hij had door het raam die teugels gepakt en daarmee uit de deur gedoken. Arabella was namelijk achteruit gestapt om die deur te ontwjken waardoor hij gelanceerd werd, maarreh.. niets loslaten hoor. "Nee, natuurlijk niet, want dan raakt ze misschien wel gewond!"
Zadel losgehaald, opnieuw goed gelegd en nu wat beter vastgesjord. Men is het er over eens dat ze erg noble, mooi én drachtig is. Weer in het zadel geholpen word ik ook nog eens keurig afgeklopt.
Arabella is duidelijk blij weer leiding te hebben zodat ze niet in haar eentje door die boomgaarden hoef te dwalen en ze reageert nog alerter dan anders al op mijn hulpen en zet er een ontspannen draf in. De volgende stroomgeul is een rotte met veel rotsen en overhangende takken, maar ze stapt op mijn aanwijzingen zonder enige aarzeling vlot naar beneden en omhoog. Wát een heerlijk paard!
Daarna de kortste doorsteek naar onze buurtkroeg genoemen voor een grote bak koffie. Arabella staat aanhankelijk letterlijk tegen me aan. Emilio, de bakker, heeft zijn bak net op, komt het programma voor de Fiësta morgen bij ons langsbrengen "..en Arabella lijkt wel drachtig."
De makkelijkste weg naar huis is daarna een klein stukje om, omhoog van de stal áf, maar ze luistert met overgave en gaat in een stevige draf door, zelfs zonder ritmeverandering over een smalle betonrand door een voor aftdalen te diepe geul heen.
Mijn lief en zoontje draaien, terug van boodschappen doen in het dorp, net ons pad op als wij daar ook aankomen. Borretje zit gelijk juichend te wippen in zijn zitje. Wij zetten er achteraan nog even een galopje in en voor de deur steekt Arabella gelijk haar toet de auto in om het vrolijke kereltje snuivend te begroeten.
Eerst Arabella afgezadeld en nagelopen; heeft niets. Nog een flinke en dankbare knuffel voordat ik haar bij de rest de wei in laat. Daarna een flinke klodder arnica op mijn enkel en mijn lief heeft al een bak 'verwenkoffie' voor me klaarstaan. Ben trots op mijn dappere Arabella!
