Geplaatst Laarzen aan, cap op en op pad.
In het begin snapte ze al niet dat ik niet in de bak opstapte. Erg ongeduldig was ze. En toen we ook nog de andere kant op draaiden snapte ze het helemaal niet meer. Ze stapte zo hard als ze kon. Ik wilde aan een lang teugeltje wat ontspannen stappen, maar ze was erg onzeker en zocht steeds mijn hand op voor steun, dus wat praten en aaien en ze ontspande weer. Alles ging goed. De bruggetjes, een tractor... behalve 1 grassprietje, die waaide de verkeerde kant op dus dat was even eng
Een stukje draven, het ging allemaal erg goed, tot ze het picknickbankje zag. Woei.... dat ding is eng. En wat doe ik... in plaats van dat ik doe of ik gek ben, ga ik zeggen dat het niet eng is, ik hou mijn adem in en jawel, wat gebeurt er dan, dan ga je jezelf wat spannen. Sja, dan weet mevrouw zeker dat het eng is. Dus wat moeilijk doen, maar opeens liep ze achter Kalista aan, want sja, die vond het ook niet eng.
We hebben een heerlijk stuk gereden, wat gedraafd en als Kalista te hard draafde dan ging ze in een rustig galopje. Kalista loopt natuurlijk al helemaal op haar eigen benen en Treasure vind het wat eng als ze een lang teugeltje heeft, geen bakrand en toch mag doordraven. Dan zoekt ze mijn hand op en gaat wat slingeren, ze heeft echt het balans dan nog niet. Dus dan maar een rustig galopje op het gras.
Op de terugweg heeft ze niet eens gekeken naar het picknickbankje. Ze vond het helemaal niet eng.
Het ging echt heerlijk, wat een machtig gevoel is dat om met je eigen paard lekker buiten te rijden. Dat nu al, ik zit er nog geen 2 maanden op, ze heeft vakantie gehad in die tijd en ik pak haar hooguit 2 keer per week op. Ben zo trots op haar.
Poohbeer en Kalista, bedankt dat jullie onze begeleider wilde zijn, hoop dat we snel nog een keer gaan zodat ze de andere enge dingen ook negeert, dan gaan we lekker een andere kant op en daar onze angsten overwinnen!
zelfs in de les gaat ie steigeren maar we komen er wel we hebben de tijd 
