Mijn vriendin belde me vandaag op:
via haar werk had iemand gezegd dat hij een fokker van kwpn-ers kende, een vriend van hem, en die wilde bij gebrek aan ruimte (stuk weiland moet weg i.v.m. Betuwelijn) in de lente een paardje verkopen.
Deze winter wordt de merrie ingereden, ze is nu 3,5 jr., en ongeveer "B-klaar" gemaakt.
Als de fokker naderhand mocht komen kijken af en toe naar zijn lievelingetje, dochter van zijn mooie fokmerrie waar hij supertrots op is, en als de dochter een heel goed tehuis kreeg (geen handelaren!), dan wou hij wel een goedkoper prijsje doen.
Ik hoorde het prijsje, ik was al verkocht toen mijn vriendin het paard beschreef, maar na de prijs helemaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal.
Zucht.
Alleen: in de lente al? Oh jee, ben al helemaal aan het plannen in gedachten. NIET DOEN DORINE!
Eerst maar eens bij onze auto een trekhaak er achter laten zetten, anders kan er nooit een trailer achter. En Peter een E-rijbewijs...
Halleluja. Ik weet nog niet eens of ik dan al beter ben. Aan de andere kant: Bijkomend van de chemokuur, staande aan de bosrand bij de buitenbak, windje over mijn hoofdhuid , paardje dat daar bokkend mijn energie terugroept...
Circelende buizerd die mijn optimisme ophaalt....
Een hemel die neerdaalt?
Hihi, eerst die chemo maar.
En zolang ik weet dat er zulke paardjes op mij wachten om eventueel m'n vriendje te worden, pak ik die chemo met beide handen aan en pleur er nog wat extra aanslagen op die kanker bij.
Een vliegtuig past dan niet in mijn longen
maar die cellen die daar ooit indrongen
ik zal hen verslaan met mijn eigen zwaard:
Ik ben zo sterk als een paard !