ik heb hier al eens eerder een berichtje geplaatst over dat ik het wel eens moeilijk vind het rijden (wat ik intensief doe en zeer serieus neem) met mijn "sociale leven" te combineren.
Vanmiddag werd ik gebeld door een vriendin, die me uitnodigde voor een feest volgende week donderdag. Ik heb haar onmiddellijk verteld dat ik dan niet kan. Ik sta met ingang van deze week 's ochtends om 6 uur op om op tijd op college te zijn, als ik thuis kom staan er nu mijn ouders weg zijn 3 paarden om te doen, sorry, maar dan heb ik geen tijd voor feestjes midden in de week. Komend weekend is er een jaarclub weekend gepland, ik heb me hier bewust wat afzijdig van gehouden omdat ik meestal de regelaar ben, en ik nu gewoon niet ineens 3 dagen van huis wegkan omdat mijn ouders er niet zijn voor de beesten.
Mijn vriendin vertelde me nu dat ze er stevig van baalde dat ik niet mee op weekend kan, dat ik ook al niet naar het feest kom, dat ik maar af en toe kom en dan nooit lang (=laat) blijf, etc... Ik heb haar toen gevraagd of ze het aanvaardbaarder zou vinden als ik mijn lidmaatschap van de studentenvereniging opzeg, maar ze zei dat dat voor haar niets uitmaakte, omdat dat niet het "bindende" is aan de vriendschap.
Ik ben toen een beetje boos geworden. Ik ben bezig met iets wat ik erg graag doe, het begint nu ook eindelijk serieus ergens op te lijken. Ik heb daar een aantal keuzes voor gemaakt, en misschien heb ik daar mensen voor moeten teleurstellen, nou, sorry dan. Ik heb nog nooit een telefoontje gehad dat ze wel eens mijn kant op zullen komen, zelfs niet toen ik maar 6 km van hen vandaan woonde en ze makkelijk eens konden komen fietsen. Ik heb dat altijd wel de andere kant op gedaan namelijk. Ik heb me daar toen al kwaad over gemaakt en haar dat nu weer eens verteld. Ik ben het een beetje zat om dingen altijd van mijn kant uit te moeten onderhouden, vriendschap moet toch van 2 kanten komen?
Ik heb haar voorgesteld om over een paar weken eens in het weekend te gaan stappen, maar daar reageerde ze heel afwijzend op "jij kan alleen wanneer het jou uitkomt".
Ik baal hier enorm van, en voel me idd wel een beetje schuldig tegenover hen. Maar het kan echt gewoon niet anders dan het nu gaat. Ik heb voor mezelf die knoop aardig doorgehakt, maar dit soort dingen maken het wel weer erg moeilijk. Maar ik kan dit nooit volhouden op de manier waarop het nu gaat als ik naar al die avonden en feestjes op de vereniging ga. En het rijden staat bij mij toch echt nummer 1. Ik wou alleen zo graag dat ik dit aan hen duidelijk kon maken.