Dit gaat een heel lang verhaal worden denk ik! Mijn paard was 5 juni uitgerekend. Ze was al maanden lang vreselijk dik, echt niet normaal meer! Ik dacht: dat veulen moet wel gigantisch zijn! Eind mei begon ze al te kegelen, dus dan weet je dat het niet lang meer duurt. 1 Juni stond ze in de wei en ze was wat onrustig. Ik zei tegen de eigenaar van de stal dat ik dacht dat het vannacht wel eens kon gebeuren. Hij dacht van niet, maar toch mocht ze in de veulenbox (zijn bij ons 2 boxen aan elkaar, super groot dus). Jurita was onrustig en het kegelen was heel erg. Ik wist zeker dat het vannacht ging gebeuren. Toch durfde ik niet te vragen of ik mocht blijven, of kon terug komen! Misschien was dat achteraf ook beter. Die nacht viel ik snel in slaap, maar om een uur of half 2 schrok ik wakker. Ik was heel onrustig en kon niet slapen. Ik heb een kennis gebeld dat ik dacht dat de geboorte bezig was. Hij zei: ga er dan naartoe. Maar ik durfde niet! Een half uur later werd ik opeens heel rustig en ik viel zo weer in slaap. Om half 7 's ochtends werd ik gebeld, het veulen was er! Iedereen dacht dat het een hengst zou worden, alleen mijn moeder dacht een merrie. En het was een merrie, geboren op 2 juni. Ik ben naar stal geraced (woonde op dat moment nog 60 km ervandaan, maar ik was er met 20 minuten). Toen ik aan kwam lag het veulen te slapen en Jurita was rustig stro aan het knabbelen. Ik ben eerst naar Jur gegaan en heb haar verteld hoe trots ik was dat ze het helemaal alleen had gedaan. Toen ben ik bij het veulen gaan zitten. Ze was helemaal niet bang. De eigenaar van de stal was tegen 1 uur nog gaan kijken of alles goed was en toen was er niets aan de hand. Ik denk dat ik het gevoeld heb dat ze een half uur later ging bevallen. En dat Jurita bewust gewacht heeft dat iedereen weg was. Achteraf is het beter zo, alsof het zo moest zijn dat ze het alleen deed. Het was natuurlijk wel mooi geweest als ik het had kunnen zien, maar voor mijn paard was dit toch fijner. Jurita was idolaat van het veulen. Ze week geen centimer van haar zijde, ze was zo ongelooflijk trots erop! Maar je kon er wel bij komen, gelukkig. Vanaf het begin heb ik Razinda alles geleerd; vast staan, voetjes geven, meelopen. Ik heb vanaf dag 1 alles gefilmd. Oja, hoe ik aan de naam kom: ik had al 11 maanden ervoor allerlei boeken erop nageslagen om een leuke naam te vinden, maar niets vond ik leuk genoeg. Ik vond Indigo wel een mooie naam, maar dat was niet met een R. Een kennis zei toen: dan noem je hem toch Razindigo (we gingen er van uit dat het een hengst werd). Die naam vond ik wel leuk. Als het een merrie werd wilde ik haar Rivadavia noemen. Tijdens het beschuit met muisjes eten vroegen een paar mensen: hoe noem je haar? Ik zei: ik denk Rivadavia. Dat vonden ze stom en ik zei dat ik als het een hengst werd, hem Razindigo wilde noemen, maar dat kon nu natuurlijk niet. Toen zei de eigenaar van de stal: dan noem je haar toch RazindA. Vandaar... Ach het is misschien niet de mooiste naam, maar het past wel leuk: Razinda en Jurita. Nu ik dit schrijf denk ik weer: Jurita gaat nooit weg, ze heeft me zo'n lief veulen gegeven, en omdat ze nu toevallig niet meer de sport in kan, zou ik haar moeten afdanken? Nooit. Mijn 2 kanjers blijven!