Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-03 22:18

Missen van een overleden pony

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-03 22:18

Er zijn hier op bokt genoeg mensen die het ook hebben meegemaakt, maar hoe gaan jullie hier nu mee om?
Morgen is het een half jaar geleden dat Dribbel overleed, maar voor mijn gevoel is het gister nog gebeurt.
Ik kan het gewoon echt niet accepteren.
Na het overlijden van Dribbel ben ik wel vrij snel weer opzoek gegaan naar een andere pony, waar ik echt totaal geen spijt van heb, ben blij met Veerle, maar toch blijft het missen van Dribbel elke dag en het lijkt alsof het alleen maar erger word.
Toen hij overleed dacht ik, 'was het maar een half jaartje verder, dan gaat het vast allemaal wel weer' .. Maar nu is het dat half jaar verder, en het voelt nog steeds hetzelfde.. Verdrietig

Dat weet je ergens ook wel, maar toch..
Steeds weer de verwijten naar mezelf toe, en de vraag Waarom?
De woorden 'wat als ik' die blijven maar..

Hij was ook nog veelste jong, wat het nog moeilijker maakt om te kunnen begrijpen dat hij er niet meer is.

Ik mis hem vreselijk Huilen

en het is voor mn gevoel ook echt nog niet zo'n poos geleden.. Maar voor iedereen om je heen wel en dan lijkt het soms alsof het raar gevonden word, dat je het er nu nog moeilijk mee hebt. Daarbij is Veerle er nu en lijkt het ook of er gedacht word, dat ik dribbel dan toch wel niet meer zal missen.. Verdrietig

Krijg zelfs opmerkingen dat ik nu wel heel blij moet zijn, dat ik een grote pony heb. Als ik dan vertel dat als het aan mij had gelegen, Dribbel er nog was geweest, staan ze je met open mond aan te kijken...

Afbeelding

Dribs, ik mis je Lovers

**Geplaatst**: 21-06-03 22:23

Geplaatst: 21-06-03 22:23

hoi joyce
ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt hoor!
zelf heb ik ook twee paarden veroren en dat in twee jaar tijd!
je paardje verliezen is iets wat je altijd bij zal blijven,
slijten zal het wel dat nare gevoel,maar vergeten doe je t nooit !!!! heel veel liefs en sterkte groetjes kiek

**Geplaatst**: 21-06-03 22:34

Geplaatst: 21-06-03 22:34

Ik heb het zelf (gelukkig) nooit mee gemaakt. Maar ik snap je best hoor.
Maar ik snap ook dat de mensen in je omgeving er niet goed bij na denken dat je hem nog steeds mist.
Voor hun was het natuurlijk wel dichtbij, een pony die ze kende.. Maar toch ben je dat al snel vergeten en vaak denken ze dan dat het ook bij de eigenaar zo gebeurt. Maar helaas is dat niet.
Dat het alweer een half jaar geleden is trouwens.. Voor mij lijkt het ook nog als de dag van gister. Ik weet het nog goed. Kon het ook niet geloven toen ik het las. Maar helaas, het is niet anders, en je moet niet denken dat het je eigen schuld is, want dat is het niet.
Dribbel was een superpony en niemand zal hem ooit vergeten. Helemaal jij niet. Het was jou maatje, jou dribsel.. Maar over een tijd zul je met een lach aan hem terugdenken.
Gelukkig heb je Veerle, en ik denk dat je daar vast veel steun aan hebt. Maar Dribbel blijft die kleine Dribbel, een schat dus.

Heel veel sterkte Joyce. Lovers

**Geplaatst**: 21-06-03 23:01

Geplaatst: 21-06-03 23:01

Lieve Joyce,

Zoals je weet heb ik jaren geleden de pony Erna verzorgt. Erna was mijn alles, maar werd verkocht, inmiddels zijn we 6 jaar verder, maar ik denk nog zeer regelmatig met pijn in mijn hart aan haar terug.
Ooit zal je het een plekje kunnen geven, echt waar

**Geplaatst**: 21-06-03 23:29

Geplaatst: 21-06-03 23:29

Is het echt alweer een half jaar geleden? Jeetje, ook voor mijn gevoel was het veel korter...
Ook ik heb al eens een pony verloren. Mijn verzorgpony weliswaar, maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Ze was ook nog jong, net 6 jaar toen ze heel plotseling overleed aan een zware koliekaanval.
Ik weet nog dat ik dagen van streek ben geweest. Ik kon niet eten en drinken en kon alleen maar huilen. Het was zo onwerkelijk dat ze er niet meer was...
Edith overleed op 4 augustus 1997, alweer bijna 6 jaar geleden, maar het doet me nog steeds pijn. Ik denk nog altijd aan de mooie tijd die ik met haar heb gehad en er staat nog steeds een grote foto van haar op mijn nachtkastje.
Het enige wat mij hielp is praten. Laat mensen je verdriet niet opzij schuiven, maar praat erover. Niet-paardenvolk begrijpt er misschien helemaal niks van en dat is wel zwaar. Maar laat je niks wijsmaken, jouw gevoel is echt en je zult Dribbel blijven missen.
De scherpe kantjes van het verdriet zullen slijten, maar helemaal weggaan zal het niet. Ook nu komen bij mij soms nog weleens tranen opzetten als ik aan haar denk...
Nu Yorghos net zo ziek geweest is, heb ik de harde reacties van mijn omgeving ook weer moeten aanhoren. Veel mensen begrijpen echt niet waarom je zoveel geeft om "een stuk vee". Ik doe ook geen moeite meer om op dat soort reacties in te gaan... Ik weet nu bij wie ik wel terecht kan met mijn zorgen en mijn verdriet en andere mensen laat ik links liggen.
Sterkte meid!

**Geplaatst**: 21-06-03 23:46

Geplaatst: 21-06-03 23:46

Ik weet uit ervaring dat het nog steeds heel lang gaat duren. Max is over 1,5 jaar geleden overleden(29 December 2001) en het lijkt nog steeds alsof het gister gebeurd is. Ik heb me ook al heel vaak voor genomen om nu toch eindelijk een keer verder te gaan, zijn halster(die nog steeds vies aan de muur hangt op stal) schoon te maken en op te ruimen maar ik kan het gewoon niet.

Tja, dat commentaar van een grotere pony, dat heb ik zelfs met Dennis al. Er is niets wat jou ukkie kan vervangen. Dus ook geen 'groot' paard waar je in de ogen van sommige mensen veel meer mee kan terwijl je niets aan je shet zou hebben(denken ze).

**Geplaatst**: 22-06-03 00:42

Geplaatst: 22-06-03 00:42

Zoals je weet is Julius op 4 december 2000 overleden. Dus echt al een tijdje geleden. Maar Julius was niet zomaar een pony. Hij was mijn alles. Diegene die er altijd voor me was als ik het moeilijk had. Hij was mijn maatje, mijn metgezel. En toen hij doodging ging een deel van mij dood.

En nu? Ik mis hem nog iedere dag. Ik denk nog iedere dag aan hem, en ik mis hem vreselijk. Als ik langs het bospad fiets waar ik zo vaak met hem heb gereden dan doet dat pijn. Maar ondanks al het verdriet dat ik om hem heb gehad kan ik doorgaan. Als ik aan hem denk dan doe ik dat met een glimlach. We hebben het samen zo goed gehad. jammer dat het maar zo kort was. Maar ik ben heel blij en heel trots dat hij van mij is geweest. We heben het samen heel goed gehad, en daar probeer ik aan te denken.

Natuurlijk huil ik nog wel eens om hem. Maar dan ga ik weer glimlachen om alle dingen die hij heeft uitgehaald. En dan zie ik hem weer haarscherp voor me staan. De lieverd.

Dus ja, ik mis hem. Maar ik ga door. Zo zou hij dat gewild hebben. En als ik weer aan hem denk dan word ik blij i.p.v verdrietig. Blij dat ik hem gekend heb.

**Geplaatst**: 22-06-03 01:14

Geplaatst: 22-06-03 01:14

meis... Na de tranen van verdriet komt de glimlach van herinnering. net zoals Heike hierboven schrijft.
Tuurlijk is het moeilijk, je verliest je beste vriend, al zien veel mensen het anders: het is toch maar een dier?
3 jaar is ook veeeelste jong!!! Als ik het veraal van jou hierboven lees, schiet ik ook zo weer vol.... Tuurlijk, je weet bij de aanschaf dat er ook een afscheidt volgd, maar niet op 3 jarige leeftijd. En ik denk dat dat je het meeste pijn doen! Hij was pas 3, waarom hij?
Tja... Ik begrijp je heel goed! Heb gelukkig zelf nog nooit afscheid hoeven nemen van een paard, maar wel van mn ratjes, klink misschien heel stom, maar daar had ik ook een echt band mee.

Meid, nog veel sterkte!!! Ach gut

**Geplaatst**: 22-06-03 09:25

Geplaatst: 22-06-03 09:25

Wat een mooie pony op die foto!
En natuurlijk heb je verdriet en duurt dat even. Maar je moet er gewoon aan toe geven anders verwerk je het niet. Ik denk dat het verdriet om een dier even groot kan zijn als om een mens. Je bent toch met Dribbel heel intensief omgegaan en jullie hadden echt een band opgebouwd, dat zie je ook wel op de foto. Logisch dat je hem niet zo maar bent vergeten.
Moet je gewoon de tijd voor nemen en andere mensen moet je maar laten praten. Ooit zijn de blijdschap dat je Dribbel gekent hebt vast de overhand nemen tov je verdriet, maar nu nog niet en dat is ook heel normaal!

**Geplaatst**: 22-06-03 10:16

Geplaatst: 22-06-03 10:16

Ten eerste, heel veel sterkte! Ach gut

Ik heb zelf (gelukkig) nog nooit een pony verloren maar mijn allerliefste lievelingspony (ik hield nog meer van haar dan van mijn eigen pony) is 2 jaar terug verkocht. Ik was echt helemaal kapot ervan. Eerst ging het zo goed en ik was de einge die in haar box mocht komen en op haar kon rijden enz. (ze was mishandeld geweest). Op een dag kwamen ze een ander paard ophalen dat naar de slager zou gaan. Dat paard stond op stal en Chucky (zoals die pony heette) stond in de wei. Die handelaar kwam en ineens liepen ze naar de wei. IK dacht al meteen: Ze nemen Chucky mee! Ik werd helemaal duizelig enz. want ik kon het niet geloven.. Scheve mond

NU 2 jaar later ben ik altijd aan het hopen als iemand een nieuw paard heeft gekocht dat zij van de trailer komt. Als we ergens heen gaan met de auto kijk ik overal of ze niet ergens in de wei staat. Ik mis haar verschrikkelijk en kan nog zo om haar huilen als ik denk hoe lief ze was.

Veerle is een andere pony. Ze kan je Dribbel niet doen vergeten maar je wel helpen het verdriet te verzachten.

Verdriet slijt maar het is nooit helemaal over. Nogmaals, heel veel sterkte! Dikke knuf voor jou Joyce! Ach gut

**Geplaatst**: 22-06-03 10:24

Geplaatst: 22-06-03 10:24

Tsja, ik ken het gevoel. Ik ben een half jaar geleden zelf gestopt met Jacky omdat ze ziek was en de manege er niets aan deed. Ik denk nog regelmatig aan haar en soms als het allemaal niet lekker gaat dan mis ik het dat ik lekker in de deur van haar stal kan gaan zitten en gewoon bij haar zijn, zoals ik altijd deed.
Dan hoor je mensen zeggen het was maar een manegepony, maar ze was voor mij meer dan dat. Ik ben in september met haar gestopt, heb haar sindsdien nog maar 1 keer gezien, maar ik mis haar nog steeds...
Heel veel sterkte, het gemis zal denk ik nooit helemaal weg gaan, het zal alleen misschien iets verzachten...

**Geplaatst**: 22-06-03 10:33

Geplaatst: 22-06-03 10:33

Het is vier jaar geleden, hij was bijn 30, we waren 18 jaar samen.
Naast alle goede, blije herinneringen,
zitten de tranen soms nog verbazingwekkend los...

.

**Geplaatst**: 22-06-03 11:35

Geplaatst: 22-06-03 11:35

Ik snap het wel dat je hem nog steeds missen,gelukkig heb ik het zelf niet meegemaakt en ik wens je nog steeds heel veel sterkte en voor mijn gevoel is het ook nog vorige week, dat het alweer een half jaar geleden is joh.. Verdrietig

Sterkte Joyce Lovers

!

**Geplaatst**: 22-06-03 13:20

Geplaatst: 22-06-03 13:20

Veel zeggen om je je beter te laten voelen kan ik niet.
Behalve dat ik weet hoe je je voelt...
Mijn Jona was dan wel oud, en dan weet je dat het een keer gaat gebeuren, maar het is altijd te vroeg en altijd onverwacht.
Ook ik moet soms even slikken als ik haar lege stal zie, haar naambordje, haar foto's....
Maar gelukkig hebben we ook de mooie herinneringen, en die moeten we koesteren, en troost vinden bij onze andere en bij jou, je nieuwe paardje...

Afbeelding

When ever sorrow makes you blue,
I am the smile that reaches for you,
When ever clouds won't clear away,
I am the sun that lights your day,

When ever fighting with your fear,
I am the one who pulls you clear,
When ever coldness chills you through,
I am the warmth that comforts you,

When ever lost and all alone,
I am the one to bring you home,
When ever tear drops fall like rain,
I am the one to soothe your pain,

But most of all I'll always be,
Within your soul forever free,
And even though we're now apart,
I'm still the one to hold your heart.

**Geplaatst**: 22-06-03 15:39

Geplaatst: 22-06-03 15:39

Helaas denken te veel mensen dat je met een nieuwe pony het verdriet van de vrouge stilt, maar het geeft alleen maar steun.

Ik weet het ook nog precies te herrineren, vol ongeloof las ik het,...
Sterkte

**Geplaatst**: 22-06-03 15:47

Geplaatst: 22-06-03 15:47

Schitterend gedicht, Meavy!
Zelf gemaakt?

**Geplaatst**: 22-06-03 16:24

Geplaatst: 22-06-03 16:24

ik kan ook nog steeds janken als ik aan onze kleine Nick denk...... En das nou bijna 9 maanden geleden.

**Geplaatst**: 22-06-03 16:33

Geplaatst: 22-06-03 16:33

hey Meissie

Er rolt een traan over mijn wang...
Als ik 1 wens mocht doen dan was dat niet een pony voor mezelf maar Dribbel terug voor jou...

Ik weet hoe ontzettend veel pijn het je nogsteeds doet maar vergeet niet dat Dribbel ook hier nogsteeds niet uit mijn gedachten is.
Heel vaak nog bekijk ik zijn foto's en bedenk ik mezelf wat jij er toen bij vertelde. Hoe ondeugend hij was of hoe geweldig hij iets gedaan had.
Het eerste wat nu in me opkomt is zijn zitten. Zo -alsof het de normaalste zaak van de wereld was- ging hij zitten en keek hij jou aan van "zo, tijd om te eten" en jij de doodschamen dat hij niet even kon laten zien hoe mooi hij kon zitten Haha!

Ik vind het iig zeker niet raar als je ineens begint over Dribbel. Hoe gek het ook klinkt, voor mij is het net of hij er nog gewoon is...

Ondertussen heb ik al 600 x een stukje tekst geschreven en weer weggehaald omdat ik daarna gewoon niet meer weet wat ik er zelf mee bedoel of wil zeggen... Ik hoop iig dat je weet dat je altijd bij mij (en Mieke) kunt beginnen over Dribbel als je erover wil praten.
Dribbel zal mijn nooit vervelen..

Liefs kim

**Geplaatst**: 22-06-03 17:15

Geplaatst: 22-06-03 17:15

Lieve Joyce,

Je weet wat ik in het begin al tegen je gezegd heb. Hou op met de 'waarom-vraag' Daar krijg je nooit geen antwoord op. Je kan het enkel accpeteren. En daar staat geen vast periode voor.

Zoals je weet is Bobo afgelopen mei alweer 5 jaar geleden gestorven. Tuurlijk zijn er dagen dat ik niet aan hem denk, en als ik wel aan hem denk gaat dat meestal wel zonder tranen, maar ook dat heeft lang geduurd. Het waarom bij Bobo heb ik ook nooit antwoord op gekregen.
Ik heb me er bij neergelegd. Hoeveel pijn en moeite dat ook heeft gekost.

Het is ook helemaal niet erg om na een half jaar verdriet te hebben, ook niet na een jaar oid. De een accepteert het sneller dan de ander.

Geef het gewoon de tijd, jank er om, jank er nog 20x om, maar gooi het eruit en ga niet naar jezelf kijken. Als ik dit had gedaan dan.

Tja, als ik Bobo niet had meegenomen die dag naar de wedstrijd, had ie misschien geen longbloeding gekregen. Maar misschien wel een week later tijdens buitenrit. Zoek nou geen schuld bij jezelf!

Knuf,
Esther

**Geplaatst**: 22-06-03 18:19

Geplaatst: 22-06-03 18:19

Vanmorgen las ik dit topic al, met tranen in m'n ogen Verdrietig

'k wist even niet wat ik erop moest reageren

Wat is het allemaal snel gegaan zeg, een half jaar alweer...
Ik kan met nog goed herinneren dat ik je msn naam toen zag, ik kon het gewoon niet geloven... Pas later drong het tot me door dat Dribje echt dood was

Wat ik zo jammer vind is dat ik Drib nooit in het echt heb kunnen zien.

Als je over Drib wilt praten kan je altijd bij me terecht (zoals kim al zei)

Sterkte Ach gut

**Geplaatst**: 22-06-03 19:20

Geplaatst: 22-06-03 19:20

Lieve Joyce,

Het is heel normaal dat je hem nog steeds heel erg mist, hij was jouw superpony, jouw alles...
Waarom...dat zul je nooit te weten komen helaas.

Een ander dier vervangt de ene niet, nooit! Dat kan ook niet, het is uniek. Met de opmerkingen dat je blij moet zijn dat je nu een grote pony hebt...ongelovelijk...alsof dat er wat toe doet Scheve mond

Sterkte

Ineke

**Geplaatst**: 22-06-03 21:37

Geplaatst: 22-06-03 21:37

Het is idd erg moeilijk om te accepteren dat je allerliefste paardje dood is. Mijn paardje is ook overleden, ze moest worden ingeslapen omdat ze kanker had, maar omdat ik precies wanneer het zou gebeuren heb ik goed afscheid van haar kunnen nemen. Dit heeft veel geholpen en de tijd erna was ik niet zo heel erg verdrietig, ik had er namelijk toen al vrede mee gesloten. Na een paar maanden heb ik een nieuw paard gekocht. Jammer genoeg ging het daar niet zo goed mee, qua buitenritten rijden enz. waardoor ik mijn andere paardje extra miste, en nu nog steeds...

Waarschijnlijk zal dat missen nooit overgaan

**Geplaatst**: 22-06-03 21:49

Geplaatst: 22-06-03 21:49

Mijn verzorgpony is drie jaar geleden overleden. De situatie was wel anders, ze was ruim in de 30 en echt op, bovendien heb ik goed afscheid kunnen nemen. toch blijft het moeilijk, ik heb haar 10 jaar gekend. Ze blijft dan ook een speciaal nummer 1 plekje in mijn hart houden, en haar foto hangt naast die van Sheril en mijn oude verzorgpaard. Elk jaar tijdens de Dodenherdenking (ze is op 4 mei afgemaakt, beetje ironische dag) zijn mijn 2 minuten stilte vooral voor haar, en brand ik die dag een kaarsje voor dr. Maar ik heb het wel vanaf het begin geaccepteerd, gezien haar leeftijd en lichaam was dit de enige oplossing, en ze heeft een mooi leven gehad en lekker van dr oude dag kunnen genieten.

Joyce, heel veel sterkte. Je moet je absoluut niet schuldig voelen over zijn dood, en het waarom, daar zul je idd nooit achterkomen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-03 22:04

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-03 22:04

Wat veel reacties Lovers

Bedankt allemaal..
En Kim en Miek, thnx he Lovers

Ik snap ook ergens wel dat mensen in mn omgeving het niet allemaal zullen begrijpen, komt ook wel door mezelf denk ik.. Toen hij net overleed ben ik gewoon door gegaan, niet gepraat of iets.
Als we er over praten moest ik ook alleen maar huilen, en dat was dan ook wanneer we het hadden over 'een andere pony aanschaffen'.
Maar verder praat ik er eigelijk nooit over.

Heike, als ik ergens langs kom waar ik met dribbel ben geweest, moet ik soms ook wel lachen. We kwamen veel in een plas, en daar ben ik een keer zo hard onderuit gegaan omdat hij schrok, dwars door een modderplas Haha!

En langs een voetbalveld, waar ik veel fiets, moet ik ook altijd aan dribbel denken, daar is hij een keer los gegaan per ongeluk en toen is hij kei hard over dat veld gaan racen Haha!

En zo zijn er nog meer..
Maar toch, er hadden nog zoveel meer dribbelacties moeten zijn Verdrietig

Zeker als het niet altijd even goed gaat met veerle en mij, dan mis ik hem zo erg. Iedere dag mis ik hem, iedere dag denk ik (te) veel aan hem.. Hij hoort nog hier te zijn, als ik nu niet naar brabant was geweest, dan had hij er ook nog geweest.

Op mn vorige stal (waar ik dus met dribbel stond, en ook nog een tijdje met veerle) heb ik ook een hoop poedersuiker opmerkingen gehad waardoor ik me alleen maar rotter ging voelen. Ookal wist ik dat ze nergens op sloegen, je trekt het je toch aan....

Dat er op waarom geen antwoord komt, weet ik, maar toch.. En het zijn automatische gedachten om te denken ' als ik ' .. en 'had ik maar' ..

Het is ook echt heel erg onverwachts gekomen..
Hoe het precies is gegaan heb ik geloof ik ook nooit op bokt gezet..
Ik was niet gebelt, niks.. Mn ouders brachten me naar stal ( die wisten ook van niks, maar ik was die dag zo ontzettend stil, dat ze het rot vonden me te laten fietsen, ik had die nacht ook bij mijn broer geslapen en hun kwamen me ophalen, dus we zaten toch al in de auto). Ze vroegen onderweg nog een paar keer of er iets met me was. Heel raar eigelijk..
Toen we bij stal aankwamen spraken we gewoon een tijd af dat ze me weer zouden komen halen. Ik stapte uit en liep naar dribs stal, en hun reden een stukje weg, toen er ineens iemand naar me toe kwam. Een meisje van een jaar of 12.
'weet je het al?'
Toen ze dat zei werd het echt helemaal draaierig, en ik stond echt van 'wat????'
Ondertussen wist ik al wat ik zou horen, 'hij is dood' ...
Die poedersuiker op stal, geen eens de moeite genomen me te bellen om te zeggen wat er was gebeurd. Ze hebben dat meisje laten wachten om het mij te vertellen. Geen eens een telefoontje Frusty

Dus ik rende terug naar de auto en mn ouders vroegen wat er was, ik huilend mn moeder uit de auto getrokken, en gezegt dat ze mee moest. We liepen naar de stal en ze vroeg een paar keer wat er was maar ik zei niks. We keken in zijn stal en daar lag een akelig wit zeil Huilen

Van drib afgehaald en bij hem neergeploft. Wat deed dat pijn..
Hij had zn lieve oogjes nog open, ik aaide hem nog, overal..
Toen ik bij hem wegging, dacht ik nog 'tot morgen lief Lovers

'
Maar ik besefte niet, dat die morgen er toch niet meer zou zijn..

Zo vreselijk onverwachts, en de week voor het gebeurde had ik niet zoveel tijd voor hem, ik deed vakantie werk (bij de kerstpost) om ons karretje dan eindelijk te kunnen kopen.. Verdrietig

**Geplaatst**: 22-06-03 22:32

Geplaatst: 22-06-03 22:32

Kan me goed voorstellen dat de reacties uit je omgeving veel pijn doen, mensen beseffen niet hoe diep ze je raken. Succes en sterkte meissie.