Wat veel reacties Bedankt allemaal..
En Kim en Miek, thnx he
Ik snap ook ergens wel dat mensen in mn omgeving het niet allemaal zullen begrijpen, komt ook wel door mezelf denk ik.. Toen hij net overleed ben ik gewoon door gegaan, niet gepraat of iets.
Als we er over praten moest ik ook alleen maar huilen, en dat was dan ook wanneer we het hadden over 'een andere pony aanschaffen'.
Maar verder praat ik er eigelijk nooit over.
Heike, als ik ergens langs kom waar ik met dribbel ben geweest, moet ik soms ook wel lachen. We kwamen veel in een plas, en daar ben ik een keer zo hard onderuit gegaan omdat hij schrok, dwars door een modderplas En langs een voetbalveld, waar ik veel fiets, moet ik ook altijd aan dribbel denken, daar is hij een keer los gegaan per ongeluk en toen is hij kei hard over dat veld gaan racen En zo zijn er nog meer..
Maar toch, er hadden nog zoveel meer dribbelacties moeten zijn
Zeker als het niet altijd even goed gaat met veerle en mij, dan mis ik hem zo erg. Iedere dag mis ik hem, iedere dag denk ik (te) veel aan hem.. Hij hoort nog hier te zijn, als ik nu niet naar brabant was geweest, dan had hij er ook nog geweest.
Op mn vorige stal (waar ik dus met dribbel stond, en ook nog een tijdje met veerle) heb ik ook een hoop poedersuiker opmerkingen gehad waardoor ik me alleen maar rotter ging voelen. Ookal wist ik dat ze nergens op sloegen, je trekt het je toch aan....
Dat er op waarom geen antwoord komt, weet ik, maar toch.. En het zijn automatische gedachten om te denken ' als ik ' .. en 'had ik maar' ..
Het is ook echt heel erg onverwachts gekomen..
Hoe het precies is gegaan heb ik geloof ik ook nooit op bokt gezet..
Ik was niet gebelt, niks.. Mn ouders brachten me naar stal ( die wisten ook van niks, maar ik was die dag zo ontzettend stil, dat ze het rot vonden me te laten fietsen, ik had die nacht ook bij mijn broer geslapen en hun kwamen me ophalen, dus we zaten toch al in de auto). Ze vroegen onderweg nog een paar keer of er iets met me was. Heel raar eigelijk..
Toen we bij stal aankwamen spraken we gewoon een tijd af dat ze me weer zouden komen halen. Ik stapte uit en liep naar dribs stal, en hun reden een stukje weg, toen er ineens iemand naar me toe kwam. Een meisje van een jaar of 12.
'weet je het al?'
Toen ze dat zei werd het echt helemaal draaierig, en ik stond echt van 'wat????'
Ondertussen wist ik al wat ik zou horen, 'hij is dood' ...
Die poedersuiker op stal, geen eens de moeite genomen me te bellen om te zeggen wat er was gebeurd. Ze hebben dat meisje laten wachten om het mij te vertellen. Geen eens een telefoontje
Dus ik rende terug naar de auto en mn ouders vroegen wat er was, ik huilend mn moeder uit de auto getrokken, en gezegt dat ze mee moest. We liepen naar de stal en ze vroeg een paar keer wat er was maar ik zei niks. We keken in zijn stal en daar lag een akelig wit zeil
Van drib afgehaald en bij hem neergeploft. Wat deed dat pijn..
Hij had zn lieve oogjes nog open, ik aaide hem nog, overal..
Toen ik bij hem wegging, dacht ik nog 'tot morgen lief '
Maar ik besefte niet, dat die morgen er toch niet meer zou zijn..
Zo vreselijk onverwachts, en de week voor het gebeurde had ik niet zoveel tijd voor hem, ik deed vakantie werk (bij de kerstpost) om ons karretje dan eindelijk te kunnen kopen..