Heel herkenbaar!!!
Nu ik weer op mijn paard mag beginnen, na vanaf half januari door een rugblessure ernaast te hebben gestaan, vraag ik me ook steeds af: kan ze het wel aan? Vraag ik niet teveel? Oh ze is weer stram, ik heb vast teveel gedaan... en ga maar door zo. Maar mevrouw is net als vele andere paarden best uitgekookt en zal haar spieren niet uit zichzelf trainen...Maar daarnaast wil ik graag te snel. We reden M1 en ik wil zo graag weer wedstrijdjes rijden. We zijn nu weer lager dan B. Ze kan niet eens langer dan een volte galoperen voordat ze uit slapheid eruit valt of erg slordig met haar benen wordt, dusdanig dat ik bang ben dat ze zich verdraaid en dergelijken...
Verder heb ik vlak voor haar blessure een trailer gekocht en die staat nu steeds niets te doen. Man ik sta te trappelen, maar ik wil ook mijn paard niet overbelasten...en ook niet lekker laten hobbelen... Die constante spanning tussen ongeduld en schuldgevoel. -zucht- Gelukkig heb ik hulp, maar daarmee gaat de 'revalidatietijd' niet sneller...