Geplaatst Nu het zo goed gaat, verzaak ik eigenlijk deze goede berichten ook aan jullie door te geven. HET SPIJT MIJ
Hoe dan ook, nu zal ik jullie al het goede nieuws niet onthouden.
Het gaat vreselijk goed met Jewel. Het lijkt wel, nee het is zo, ze is aan haar tweede leven bezig. Ze is zo mooi! (vindt ik tenminste) En ik ben zo trots op mijn meisje, ze heeft puur karakter getoond. Ze heeft zo hard gevochten om beter te worden.
Ze is zo mooi aan het groeien. Echt tonrond zal ze nooit worden. Is haar bouw ook niet. Er komen zulke mooie rondingen aan haar lijf.
Meghann, mijn dochter, is haar al weer aan het berijden. Dit doet ze nu al bijna een maand. Alleen nog maar puur recreatief. Eerst was ze nog stijf in stap en draf. Nu is ze weer soepel. Behalve de galop. Daar is ze pas veel later mee begonnen, dus dat komt wel. Langszaam maar zeker komt er ook weer spieren op haar lijf. Haar benen zijn weer mooi slank. Het lijkt wel of die ziekte ook haar stofwisseling heeft beinvloed, want nu ze gezond is en haar wintervacht weg is, heeft ze ook een andere vacht gekregen. Anders als de jaren daarvoor. Het lijkt wel fluweel, zo zacht en mooi. Haar hoeven zijn ook anders, lijkt wel nieuw hoorn. Misschien ben ik gek, maar ik kijk nu met zulke andere ogen naar haar. Iedere verandering valt mij op. Iedere dag kan ik met plezier in mijn hart naar haar kijken.
Zo anders als voor de operatie. Toen kon ik alleen met mijn ogen vol tranen en pijn in hart naar haar kijken.
Qua karakter is ze brutaler geworden. Ze is assertiever geworden.
Als ik soms weer met mijn gezin en vrienden over die rotperiode praat, kan je me zo opdweilen. Wat een vreselijke periode.
Wij zijn ook blij dat wij de gok genomen hebben.
Ik ben ook erg blij met al die steun die ik van mijn omgeving en jullie bokkers heb ontvangen. Met sommigen heb ik nog geregeld goed contact.
En natuurlijk ook met Steffie, haar vorige verzorgster. Ik hoop haar ook spoedig in het echt te zien.
